Ritchie Blackmore: Różnice pomiędzy wersjami

W wieku dwóch lat przeniósł się wraz z rodzicami do [[Heston]]. Swoją pierwszą gitarę dostał od ojca w wieku jedenastu lat,. wtedyWtedy też zaczął pobierać lekcje gry na [[Gitara klasyczna|gitarze klasycznej]], co miało duży wpływ na jego muzyczne ukształtowanie oraz na przyszły styl gry. Wiele skomponowanych przez niego rockowych utworów nawiązuje swą melodyką do klasyki.

[[Muzyka poważna]] szybko znudziła, młodego wówczas, gitarzystę, który chciał grać szybciej i głośniej. Pod koniec lat 50. nawiązał kontakt z mieszkającym niedaleko muzykiem sesyjnym [[Jim Sullivan|Jimem Sullivanem]], który był muzykiem sesyjnym. Przez kolejne dwa lata Sullivan kształcił Blackmore’a oraz wprowadził go w świat profesjonalnych muzyków. Blackmore rozpoczął w krótkim czasie współpracę z wieloma zespołami. Pierwszym zespołem, w którym grał i z którym występował, był [[2 I’s Coffee Bar Skiffle Group]]. Następne grupy muzyk zmieniał bardzo szybkoczęsto – wśród nich były: [[The Delfonics]], [[The Dominators]], [[The Satelites]], [[Mike Dee & The Jaywalkers]], [[The Condors]]. W tamtym okresie muzyk pracował także na lotnisku [[Port lotniczy Londyn-Heathrow|Heathrow]] jako radiomechanik.

W 1962 roku Blackmore został po przesłuchaniu przyjęty do zespołu [[The Savages]], którego szefemliderem był [[Screaming Lord Sutch]]. WystępyJak sam wspominał, występy z tą grupą (jak twierdzi sam Blackmore) ukształtowały jego sceniczny wizerunek i sposób zachowania. Muzyk był w tamtych czasach dość nieśmiały, a praca z Sutchem szybko tendodała stanmu rzeczypewności zmieniłasiebie. Przez wiele lat kariery Blackmore słynął ze swych nietypowychnieobliczalnych zachowań scenicznych, połączonych z niszczeniem sprzętu.

Na początku 1964 roku Outlaws nagrali singel „Keep a Knocking” / „Shake with Me”. Muzyka ta była zupełnie odmienna od poprzedniego „[[kowboj]]skiego” dokonania. Oba nagrania były ostre i hałaśliwe, a solo, zktóre zagrał w piosence pt. „Shake with Me” zostało docenione przez jego ówczesnych idoli: [[Jimi Hendrix|Jimiego Hendrixa]] i [[Jeff Beck|Jeffa Becka]].

Z powodu braku pieniędzy Blackmore opuścił The Outlaws i zaczął grać z grupą [[The Wild Boys]], akompaniującą wokaliście Heinzowi Burtowi. Nazwisko Blackmore’a zostało uwiecznione na okładce jedynego wydawnictwa tego wykonawcy, ''A Tribute to Eddie''. Współpraca z Burtem trwała ok. pół roku. Blackmore był już w tamtym okresie gitarzystą sesyjnym i często musiał wybierać pomiędzy pracą w studio a wyjazdami na koncerty. Cały czas nie mógł zarobić na swe utrzymanie, więc po raz kolejny zmienił zespół.

W marcu 1965 Blackmore powtórnie zaczął pracować z Lordem Sutchem. Tym razem nagrał z tym zespołem singel „Honey Hush” / „The Train Kept a-Rollin’”. Sytuacja na rynku muzycznym nie dawała gitarzyście satysfakcji. Zaczęło się zapotrzebowanie na zespoły wokalne grające lekką, i łatwą muzykę. Zniechęcony tymi doświadczeniami, przyłączył się wraz z dwoma kolegami z The Savages do zespołu Jerry’ego Lee Lewisa. Muzycy odbyli trasę po [[Niemcy|Niemczech]] i po jej zakończeniu trzech członków zespołu (w tym Ritchie) postanowiło pozostać w tym kraju. Blackmore założył z nimi zespół [[The Three Musketeers]], który przetrwał kilka tygodni i po zagraniu debiutanckiego i jedynegojednego koncertu rozpadł się w styczniu 1966 roku.

Pomiędzy styczniem a kwietniem 1966 roku Blackmore wziął udział w kilku sesjach nagraniowych dla niemieckiego Polydoru. Następnie grał z [[Ronny Jones|Ronnym Jonesem]], by na kilka miesięcy trafić do zespołu The Crusaders Neila Diamonda. Kolejną grupą muzyka był zespół [[The Trip]], z którym odbył on trasę po [[Włochy|Włoszech]] i powrócił znów do Lorda Sutcha, który swój zespół przemianował na The Roman Empire. Grupa ta występowała na scenie w strojach rzymskich legionistów. Muzycy odbyli trasę po Niemczech, a Blackmore po jej zakończeniu przyłączył się znów do The Crusaders. W międzyczasie gitarzysta poznał swą przyszłą żonę, Niemkę o imieniu Babs (od dwóch lat był już żonaty z Margrit, także Niemką) i postanowił pozostać na dłuższy czas w [[Hamburg]]u. Pomiędzy majem 1967 a styczniem 1968 Blackmore nie robił nic konkretnego. Mieszkał z nową dziewczyną, będącbył na jej utrzymaniu i całymi dniami ćwiczył na gitarze. Na kilka tygodni założył także zespół o nazwie Mandrake Root, który nie zagrał nawet jednegożadnego koncertu, i udzielił się na paru sesjach z [[Boz Burrell|Bozem Burrellem]], w których na perkusji zagrał [[Ian Paice]], a na instrumentach klawiszowych [[Jon Lord]],. muzycy,Muzycy którzyci już wkrótce mieli się stać stałymi współpracownikami gitarzysty.

Pod koniec 1967 roku Blackmore otrzymał propozycję przystąpienia do nowo tworzonego zespołu o nazwie Roundabout. Z braku lepszych perspektyw muzyk zdecydował się na dołączenie do grupy. Zespół odbył swą pierwszą trasę po [[Skandynawia|Skandynawii]] i wkrótce zmienił nazwę na [[Deep Purple]], która była pomysłem gitarzysty. Pierwszy skład (Blackmore, Lord, Paice, [[Rod Evans|Evans]], [[Nick Simper|Simper]]) nie odniósł spodziewanego sukcesu. Muzyka zespołu na trzech pierwszych albumach wykazywała niezdecydowanie stylistyczne, a najważniejszy wówczas w zespole Lord ([[instrument klawiszowy|klawisze]]) zmierzał w kierunku wzbogaceniałączenia rockowychrocka brzmieńz muzyką poważnąorkiestrową. Blackmore, Lord i Paice rozumieli się dobrze na płaszczyźnie muzycznej i prezentowali podobnie wysoki poziom opanowania swoich instrumentów. Podjęli decyzję o zwolnieniu z zespołu Simpera i Evansa, którzy nie byli wystarczająco dobrymi muzykami.

Wraz z odejściem Simpera i Evansa i zastąpieniem ich przez [[Roger Glover|Glovera]] i [[Ian Gillan|Gillana]], Blackmore zostałprzejął lideremrolę zespołulidera i zacząłpoprowadził realizowaćzespół swojew muzycznekierunku wizje. Deep Purple szybko zyskiwał popularność, a muzyka zespołu stała się zdecydowanie cięższa i spójnarocka. Wydane przez drugi skład albumy weszły do kanonówkanonu rockamuzyki rockowej, a Blackmore zasłynął dzięki nim jako jeden z najlepszych gitarzystów na świecie. Właśnie u progu lat 70. osiągnął swoje niepowtarzalne brzmienie, zaprezentował nowe sposoby w grze na gitarze i unikatową technikę. Szczególnie nagrania koncertowe ukazują Blackmore’ago jako wirtuoza tego instrumentu, potrafiącego przejść od łagodnych dźwięków, poprzez zaawansowane technicznie solo, aż do zupełnej kakofonii, zakończonej zniszczeniem instrumentu.

Sukces i wynikające z niego tempo pracy spowodowały ostatecznie rozłam w zespole. Blackmore, który oprócz doskonałego warsztatu gitarowego miał bardzo trudny charakter, przestał odpowiadać Gillanowi jako lider Deep Purple. Gillan,Nie mającakceptował równie silną osobowość, nie akceptowałon dominacji gitarzysty. Postanowiłi postanowił odejść z zespołu, ponieważ nie umiał w inny sposób rozwiązać tego konfliktu. Blackmore zadecydował, żeby zwolnić teżrównież Glovera, z którym Gillan był w przyjacielskich stosunkach. Sam Blackmore także nosił się w tamtym czasie z zamiarem opuszczenia zespołu, ponieważ rola gwiazdy przestała go satysfakcjonować. Marzeniem gitarzysty było w tamtym okresie granie bluesa, a odejście Glovera było warunkiem pozostania jego pozostania w zespole.

Po odejściu Gillana Blackmore chciał zatrudnić w Deep Purple [[Paul Rodgers|Paula Rodgersa]], wokalistę zespołu [[Free (zespół muzyczny)|Free]], ale ten odrzucił jego propozycję. Za namową Jona Lorda Blackmore postanowił realizowaćpozostać swew muzyczneDeep pomysłyPurple i w dalszymtym ciąguzespole podrealizować szyldemswe Deepnowe Purple,pomysły. jednak zdecydowanoZdecydowano się poszukać zupełnie nowych, nieznanych muzyków. Trzeciena wcieleniemiejsca zespołuGillana tylko na krótko zaabsorbowałoi Blackmore’aGlovera. Po długich przesłuchaniach przyjęto Davida Coverdale’a jako wokalistę i Glenna Hughesa jako śpiewającego basistę. W tym składzie zespół nagrał dwa albumy. Z pierwszego (''Burn'') muzycy byli bardzo zadowoleni, choć krytycy oceniali album różnie. NaNatomiast na drugim (''Stormbringer'') natomiast forsowanie pomysłów nowych członków grupy sprawiło, że muzyka Deep Purple z hard rocka zmieniła się w funk rocka. Blackmore nie był w momencie pracy nad tym albumem w pełni zaangażowany, ponieważ właśnie rozwodził się z żoną. Po nagraniu albumupłyty był z niegoniej bardzo niezadowolony, ponieważ nie był to styl muzyczny, o jaki mu chodziło. Oprócz zarejestrowania dwóch albumów Deep Purple w 1974 roku Blackmore grał też w utworze „I Survive” Adama Faitha.

Podczas pracy nad albumem ''Stormbringer'' oprócz mniejszego zaangażowania gitarzysty w tworzenie pojawiły się napięcia pomiędzy Blackmore’emnim a Jonem Lordem. Ten pierwszyRitchie zaczął znów myśleć o odejściu z zespołu. Pod koniec amerykańskiej trasy promującej nowy album (grudzień 1974) gitarzysta rozpoczął na [[Floryda|Florydzie]] nagrania z muzykami zespołu Elf, (który od dłuższego czasu wspierał na koncertach Deep Purple) i zarejestrował utwór „Black Sheep of the Family”. Koledzy z Deep Purple odmówili gitarzyście nagrania tej piosenki, ponieważ nie chcieli nagrywać coveru. Gitarzyście tak spodobała się praca z nowym składem, że już w lutym 1975 roku nagrał z nim cały album. Początkowo miało to być dzieło solowe, planowane jako krótki odpoczynek od grania w Deep Purple, ale pod koniec europejskiej części trasy ''Stormbringer'' Blackmore podjął decyzję o odejściu z Deep Purple.

Album ''Ritchie Blackmore’s Rainbow'' ukazał się w maju 1975 roku i był powrotem do rockowej stylistyki. Wkrótce nazwa nowego zespołu została skrócona do słowa [[Rainbow (zespół muzyczny)|Rainbow]]. Blackmore koncertował i nagrywał z tą grupą przez kolejne 9 lat. Rainbow brzmiał nieco inaczej od Deep Purple. Podstawową różnicą było sprowadzenie instrumentów klawiszowych do roli podkładowej, a prym wiodła gitara. Na koncertach Blackmore popisywał się improwizacjami, a utwory wykonywane na żywo trwały z regułyczęsto po kilkanaście minut. Często gitarzystaGitarzysta dawał wyraz swoimswojej upodobaniomsympatii do muzyki poważnejdawnej i wplatał do repertuaru zespołu wątkiklasyczne z tego rodzaju muzykimotywy. Pozycja lidera dawała możliwość dobierania sobie muzyków wedle upodobań, dlatego na każdym albumie Rainbow grał inny skład. W pierwszym okresie działalności zespół Rainbow naśladowano styl Deep Purple, czyli granie czystegograł hard rocka. Był to najciekawszy pod względem artystycznym czas dla tego zespołu, kiedy wokalistą był [[Ronnie James Dio]], obdarzony charakterystycznym, mocnym głosem.

Pod koniec lat 70. Blackmore postanowił zwrócić się w stronę prostszych i bardziej przebojowych kompozycji. Zreformował skład zespołu, w którego składzie m.in. znaleźli się Graham Bonnet (śpiew) i Roger Glover (gitara basowa). Glover od tego czasu stał się producentem płyt Rainbow. Po zaledwie kilkunastu miesiącach Bonnet został zastąpiony przez Joe Lynna Turnera i z tym wokalistą utrzymano poprockową stylistykę.

Na początku lat 80. pojawił się pomysł, żeby Deep Purple powrócił na sceny w swym najbardziej znanym składzie. Blackmore był cały czas zajęty graniem w Rainbow i reaktywacja zespołu mogła nastąpić dopiero w 1984 roku,. kiedyZespół Rainbow zakończył swoją działalność trasą koncertową z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej. Trasa ta miała miejsce wpo [[Japonia|Japonii]], z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej.

W kwietniu 1984 roku doszło do spotkania muzyków drugiego składu Deep Purple i tym samym do wskrzeszenia zespołu. DeepW Purplelatach lat70 80.wszyscy brzmiałczłonkowie inaczejzespołu niżbyli dekadęna równych wcześniejprawach. ONatomiast iledekadę wpóźniej latachgitarzysta, 70.przyzwyczajony Blackmoredo byłkierowania głównym kompozytorem muzykiRainbow, ozdominował tyle cała resztapozostałych muzyków. miałaZespół równezdążył zwydać nimdwa prawa.albumy Po reaktywacji sytuacja się(Perfect zmieniłaStrangers i BlackmoreThe nieHouse byłof jużBlue tylkoLight) członkiem grupy, lecz jej liderem, podobnie jak w Rainbow. Spowodowało to konflikty. Zespół zdążył wydać dwa albumy, gdyi odnowił się dawny konflikt Blackmore’a i Gillana. Ponieważ gitarzystaGitarzysta miał bardzo mocną pozycję w grupie, dlatego zdecydowanow się w1989 roku 1989zdecydowano nasię usunięcieusunąć wokalistywokalistę ze składu.

Blackmore niedługo później przekonał kolegów do pomysłu przyjęcia w roli wokalisty Joe Lynna Turnera, kolegibyłego z czasówczłonka Rainbow. W tamtym okresie miał także zamiar reaktywować Rainbow, lecz nie doszło to do skutku. Muzycy Deep Purple nagrali z Turnerem album (Slaves and Masters), promowany trasą koncertową. Po raz pierwszy przy tej okazji zespół dotarł do Polski, we wrześniu 1991 roku.

Podczas pracy nad kolejnym materiałem muzycy doszli do wniosku, że Turnera należy zwolnić. Na dłuższą metęTurner nie pasował onpasuje do zespołu,. ponieważDążył dążyłon w stronę zbyt popowych kompozycji, które mogły być kojarzone z Rainbow lat 80., a takich porównań zespół chciał uniknąć. Zbliżała się 25. rocznica założenia Deep Purple i pomimo sprzeciwów gitarzysty do składu wrócił Gillan.

Blackmore od samego początku był wrogo nastawiony do wokalisty. Album ''The Battle Rages On...'', który zespół wydał w 1993 roku, był tradycyjnie promowany trasą koncertową. Podczas występów Blackmore potrafił grać doskonale, ale zdarzały się koncerty, kiedy był tak źle nastawiony do Gillana, że często nie wychodził przez pół utworu zza wzmacniaczy albo maksymalnie skracał swoje solosola. Szybko zresztą podjął decyzję o odejściu z grupy, co nastąpiło 17 listopada 1993 roku w [[Helsinki|Helsinkach]], po zakończeniu europejskiej części trasy.

Jeszcze jako członek Deep Purple, w roku 1991, Blackmore poznał pracującą dla jednej z amerykańskich stacji radiowych [[Candice Night]]. Po odejściu z Deep Purple chciał z nią stworzyć zespół grający zupełnie inną muzykę niż dotychczas. Muzyk był jednak związany solowym kontraktem, który podpisał przed odejściem z zespołu i musiał nagrać album w rockowym stylu, z którego był dotąd znany. Przez cały 1994 rok Ritchie kompletował zespół, z którym mógłby nagrać ten album. Gitarzysta grywałGrywał w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]] z lokalnymi zespołami i z nich wybierał najlepszych instrumentalistów. Pierwotnie zespół miał nosić inną nazwę, ale wytwórnia przekonała Blackmore’a do użycia szyldu Rainbow.

Album Rainbow pt. Stranger in Us All ukazał się we wrześniu 1995 roku, po czym zespół udał się w trasę. Koncerty z przerwami trwały aż do 1997 roku. W maju tegożtego roku został wydany pierwszy album nowego zespołu Blackmore’a – [[Blackmore’s Night]] – i gitarzysta rozwiązał Rainbow. Zakończył się też jego ścisły związek gitarzysty z muzyką rockową, z której był znany przez całą swoją dotychczasową karierę. Blackmore zwrócił się w stronę brzmień akustycznych, a gitara elektryczna pojawiała się odtądtylko sporadycznie zarówno na albumach, jak iw naniektórych koncertachutworach.

Muzykę Blackmore’s Night stanowią bardzo często utwory sprzed kilku stuleci, napisane przez innych kompozytorów, aranżowane na nowo przez Blackmore’a z zachowaniem akustycznego brzmienia i z dodanymi tekstami Candice Night, żony gitarzysty. Zespół wydał albumy: ''Shadow of the Moon'', ''Under a Violet Moon'' i podczas trasy promującej trzeci album ''Fires at Midnight'' po raz pierwszy dotarł do Polski. wW kwietniu 2002 roku. Koncert odbyłzagrał siękoncert w Zabrzu. Kolejna trasa „Ghost of a Rose” również objęła Polskę w 2003 roku. Koncerty miały miejsce w Kopalni Soli w Wieliczce oraz w Warszawie w Teatrze Roma w Warszawie. W 2006 roku wydano album ''The Village Lanterne'' z gościnnym udziałem Joe Lynn Turnera w zaaranżowanym na nowo utworze z repertuaru Rainbow, „Street of Dreams”. W maju 2008 roku zespół rozpoczął trasę koncertową koncertem w [[Płock]]u. Niedługo potem ukazał się album ''Secret Voyage''. W 2010 roku Blackmore’s Night wydał album ''Autumn Sky'', dedykowany córce Blackmore’a – Autumn Esmeraldzie, która urodziła się podczas prac nad nową muzyką. W czerwcu 2013 roku zespół opublikował album ''Dancer and the Moon'', który zawiera m.in. utwór instrumentalny dedykowany zmarłemu Jonowi Lordowi, byłemu muzykowi zespołu Deep Purple. W roku 2015 zespół wydał album ''All Our Yesterdays''. Dyskografię zespołu Blackmore’s Night uzupełniają koncertowe wydawnictwa ''Past Time With Good Company'' z 2003 roku oraz CD dodane do DVD ''Paris Moon'', z zapisem koncertu z Paryża z 2007 roku. W 2012 roku zespół wydał jeszcze jedno wydawnictwo koncertowe pt. ''A Knight in York''.