Wersja z 00:49, 13 lis 2016 edytuj Muzyk98 (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 12 044 edycje →‎Zobacz też ← poprzednia edycja		Wersja z 01:21, 13 lis 2016 edytuj anuluj edycję Muzyk98 (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 12 044 edycje Nie podano opisu zmian Znacznik: VisualEditor następna edycja →
Linia 5: Jest jednym z najprostszych instrumentów muzycznych. Wywodzi się od ludowej [[fujarka\|fujarki]] i posiada podobną konstrukcję. Grający dmie w ustnik, powietrze w komorze rezonacyjnej zostaje rozdzielone na dwa strumienie, z którego jeden opuszcza instrument przez szczelinę, a drugi poddany wibracji przepływa przez prostą rurę. Podobną konstrukcję mają piszczałki [[organy\|organów]]. Otwory nawiercone w rurze otwierane lub zamykane palcami grającego, a przy większych jednostkach z pomocą klap, kształtują wysokość [[dźwięk muzyczny\|dźwięku]]. ~~Flety~~Współcześnie budowane flety proste mają dźwięki podstawowe '''c''' lub '''f''' (dawniej występowały też flety z dźwiękami podstawowymi '''d''' i '''g'''). Prostota instrumentu oraz pozorna łatwość gry powoduje, że jest popularny wśród amatorów oraz wykorzystywany jest jako instrument w nauce muzyki na zajęciach [[wychowanie muzyczne\|wychowania muzycznego]]. Flet prosty jest jednym z najstarszych instrumentów muzycznych. Używany był powszechnie do połowy XVIII w. jako instrument zespołowy i wirtuozowski instrument solowy (szczytowym osiągnięciem są tu utwory H. Purcella, A. Vivaldiego, G.Ph. Telemanna, a zwłaszcza dwa Koncerty Brandenburskie J.S. Bacha). Później instrument był wykorzystywany coraz rzadziej. Jednym z ostatnich jego wystąpień w praktyce koncertowej była partia w operze Ch.W. Glucka "Orfeusz i Eurydyka" (1762). Linia 24: * '''flet subkontrabasowy''' - zakres dźwięków '''C''' do '''d'''<sup>1</sup> * '''flet sub-subkontrabasowy''' (oktokontrabasowy) - zakres dźwięków '''F'''<sub>1</sub> do '''g''' Konstrukcja fletów prostych ewoluowała w czasie. Flety renesansowe miały mniejszą skalę (oktawę i kwintę), niż flety barokowe (dwie oktawy i sekundę; doświadczeni wykonawcy potrafią grać jeszcze wyżej, a nawet uzyskiwać dwudźwięki<ref>Miloslav Klement, Škola hry na altovou zobcovou flétnu, Editio Bärenreiter Praha</ref>). Na początku XX wieku popularność zdobyły flety z palcowaniem niemieckim, gdzie piąty otwór był zdecydowanie mniejszy niż czwarty. Ułatwiało to grę gamy C-dur (w przypadku fletów z dźwiękiem podstawowym '''c''') lub F-dur (w przypadku fletów z dźwiękiem podstawowym '''f''') oraz melodii diatonicznych o nie opartych. Palcowanie dla czwartego dźwięku gamy podstawowej, czyli '''f''' (w przypadku fletów z dźwiękiem podstawowym '''c''') lub '''b''' (w przypadku fletów z dźwiękiem podstawowym '''f''') jest tu znacznie bardziej intuicyjne. Ułatwienie palcowania dla diatoniki przekłada się jednak na trudności z palcowaniem w chromatyce. Flety niemieckie są uwspółcześnioną wersją fletów barokowych (z tzw. palcowaniem angielskim), różnią się od nich zarówno pod względem brzmienia, temperacji skali, jak i wyglądu. Są stosowane również i dzisiaj w szkolnictwie muzycznym. Flety proste produkowane są z drewna lub plastiku. Zdecydowanie lepszą jakością i bardziej miękkim brzmieniem charakteryzują się flety drewniane. Ich budulcem jest zazwyczaj drewno klonu lub gruszy. Jest to drewno stosunkowo miękkie, przez co dźwięk z nich wydobywany jest stosunkowo delikatny, miękki, o prostym tembrze. Flety z drewna klonu poleca się do gry w zespołach, natomiast flety z drewna gruszy są idealne dla melomanów samouków. Bardziej twarde drewno: śliwy, bukszpanu, czy jeszcze twardsze: palisandra, tulipanowca czy hebanu doskonale nadaje się do produkcji fletów. == Zobacz też ==

Flet prosty: Różnice pomiędzy wersjami