Język hurycki: Różnice pomiędzy wersjami

Najstarszym huryckim zabytkiem pisanym jest datowana na koniec III tysiąclecia p.n.e. inskrypcja [[Tiszatal]]a z [[Urkisz]]. Jest to dokument fundacyjny. Następnymi w kolejności chronologicznej są [[Dialekt babiloński|teksty babilońskie]] prawdopodobnie z [[Larsa|Larsy]]. Mają charakter religijny i magiczny. Na koniec XVIII wieku datowana jest dokumentacja religijna z [[Mari]]. Zachowało się sześć fragmentów tekstu. W egipskim [[Tell el-Amarna]] znaleziono tzw. "„[[list z Mitanni]]"”, napisany przez [[Tuszratta|Tuszrattę]]. List należy do jednego z najważniejszych świadków języka huryckiego. Z XIV–XIII wieku p.n.e. pochodzą odkrycia z [[Hattusa]]. Zabytki stanowią najliczniejszy zbiór tekstów huryckich. Na ten sam okres datowane są teksty z [[Ugarit]], pisane między innymi w [[Alfabet ugarycki|alfabecie ugaryckim]]. Z XIII wieku p.n.e. pochodzą teksty z [[Emar]] o charakterze słownikowym, medycznym i magicznym, oraz z [[Cypr (wyspa)|Cypru]], co do których istnieje przypuszczenie, że zostały napisane w języku huryckim [[Pismo cypro-minojskie|pismem cypro-minojskim]]. Wyrazy huryckie w tekstach, pisanym innym językiem, odkryte zostały w źródłach z [[Arrapha]], [[Alalach]], Ugarit i Hattusa<ref>M. Popko, ''Huryci'', Warszawa 2005, s. 106.</ref>.

Słownictwo Hurytów miało liczne zapożyczenia z [[Język akadyjski|akadyjskiego]] i [[Język sumeryjski|sumeryjskiego]] (m.in. ''szarii'' – król, ''hikalli'' – pałac, ''tamkari'' – kupiec, ''tabali'' – kowal), co sugeruje, że [[Huryci]], zanim przybyli do Mezopotamii, byli ludem stosunkowo słabo rozwiniętym. W dostępnych tekstach huryckich dostrzegalne jest zróżnicowanie dialektalne. Najlepiej rozwinięte wydawały się dialekty zachodnie, prezentowane przez "list„list z Mitanni"Mitanni”, znaleziska z Hattuszy oraz [[Ugarit]]<ref name="Popko108">M. Popko, ''Huryci'', Warszawa 2005, s. 108.</ref>. W II tysiącleciu p.n.e. język wzbogacił się o element indoirański. Tzw. ''marijannu'' (rydwan i człowiek na rydwanie<ref>J. Laessoe, ''Ludy Asyrii'', Warszawa 1972, s. 129.</ref>), dzięki umiejętności posługiwania się zaprzęgniętymi w konie rydwanami, przeniknęli na [[Wyżyna Armeńska|Wyżynę Armeńską]] i stworzyli podwaliny do powstania państwa [[Mitanni]]<ref name="Uberti47">M. L. Uberti, ''Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu'', Warszawa 2010, s. 47.</ref>. Z tego okresu pochodzą takie zapożyczenia, jak, na przykład, ''hapalki'' – żelazo. Wyraz ten za pośrednictwem Hurytów przyjął się w języku akadyjskim<ref name="Popko108"/>.