Latające Tygrysy: Różnice pomiędzy wersjami

{{dopracowaćDopracować|źródła=2010-01}}

[[Plik:Flying Tigers personnel.jpg|thumb|300px|Piloci "Flying„Flying Tigers"Tigers” w 1940 r.1942]]

[[Plik:Flying Tiger newsreels.ogg|thumb|Nagranie[[Kronika przedstawiającefilmowa]] "Flyingprzedstawiająca Tigers"„Flying Tigers” w (1942) {{lang|en}}]]

'''Flying Tigers''' ([[język polski|pol.]] ''Latające Tygrysy'') było potocznie używaną nazwą Amerykańskiej Grupy Ochotniczej (American Volunteer Group -– AVG), składającej się z pilotów [[Samolot myśliwski|myśliwskich]], walczących w [[Mjanma|Birmie]] i [[Chińska Republika LudowaChiny|Chinach]] przeciw wojskom [[JaponiaCesarstwo Wielkiej Japonii|japońskim]] podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]], a następnie regularnych jednostek lotnictwa amerykańskiego działających na tym obszarze.

Pomysł utworzenia ochotniczej grupy pilotów amerykańskich, pomagających w walce Chin z agresją japońską, wyszedł pod koniec [[1940]] roku od emerytowanego majora lotnictwa amerykańskiego, [[Claire Chennault|Claire'a Chennaulta]]a, który zajmował stanowisko doradcy do spraw lotnictwa chińskiego przywódcy [[Czang Kaj-szek]]a podczas [[wojna chińsko-japońska (1937-1945)|wojny chińsko-japońskiej]]. Mimo że [[Stany Zjednoczone|USA]] wówczas nie znajdowały się w stanie wojny, władze amerykańskie udzielały pewnej pomocy materialnej krajom koalicji[[Alianci antyhitlerowskiejII wojny światowej|alianckim]], a także upatrywały zagrożenia w ekspansji japońskiej w [[Azja|Azji]]. Przypuszczano, że upadek Chin zachęci Japonię do ataku na posiadłości [[Stany Zjednoczone|amerykańskie]] i [[Wielka Brytania|brytyjskie]]. Dlatego rząd amerykański zdecydował sprzedać na kredyt do Chin 100 nowoczesnych wówczas myśliwców [[Curtiss P-40 Warhawk|Curtiss H-81A3]] (P-40C, Tomahawk IIB), które miały być pierwotnie skierowane do Wielkiej Brytanii. Operację tę organizował głównie współpracownik prezydenta [[Franklin Delano Roosevelt|Roosevelta]], [[Lauchlin Currie]]. W drodze zaciągu ochotniczego zwerbowano za nieoficjalną aprobatą rządu amerykańskiego 100 pilotów -– 40 z lotnictwa Armii ([[United States Army Air CorpsForces|Army Air Forces]]) i 60 z lotnictwa Marynarki ([[United States Navy|US Navy]]) i [[United States Marine Corps|Marines]], oraz 200 techników obsługi naziemnej. Wystąpili oni ze służby wojskowej i zostali oficjalnie zatrudnieni przez zakłady [[CAMCO]] (''[[Central Aircraft Manufacturing Company]]''), montujące samoloty Curtissa w Chinach, jako "instruktorzy"„instruktorzy” z wynagrodzeniem 600 [[Dolar amerykański|$dolarów]] miesięcznie dla pilotów i 650$ dolarów dla dowódców [[Eskadra (lotnictwo)|eskadr]]. Ponadto za zestrzelenie wrogiego samolotu mieli otrzymywać 500 dolarów premii (później także za zniszczenie samolotu na ziemi). Sformowano w ten sposób Pierwszą Amerykańską Grupę Ochotniczą - (''American Volunteer Group'' -– AVG ), której dowódcą został [[Claire Chennault]]. Planowano też sformowanie grupy bombowej i drugiej grupy myśliwskiej, lecz plany te zarzucono po [[Atak na Pearl Harbor|ataku japońskim]] na [[Joint Base Pearl Harbor-Hickam|Pearl Harbor]].

Piloci AVG przybyli do Birmy w lecie i jesienią 1941 i rozpoczęli tam trening. Ponieważ wielu z nich było niedoświadczonych, nacisk kładziono głównie na walki zespołowe, wykorzystujące szybkość ataku i przewagę uzbrojenia amerykańskich samolotów, zamiast indywidualnych pojedynków z bardziej doświadczonymi [[Japończycy|Japończykami]], posiadającymi zwrotniejsze samoloty myśliwskie. W miejsce trzy samolotowych [[Klucz (lotnictwo)|kluczy]], podstawową formacją AVG było 2 lub 3 pary samolotów. Samoloty stopniowo napływały do grupy, a części zamienne były trudne do uzyskania, przy czym część pilotów zrezygnowała i w efekcie grupa nigdy realnie nie liczyła więcej niż 62 samoloty z pilotami. Pod koniec działalności grupy, otrzymała ona 50 nowych myśliwców P-40E jako uzupełnienie.

Grupa nie osiągnęła gotowości bojowej przed przystąpieniem USA do wojny -– miała wówczas 82 pilotów i 79 samolotów, lecz nie wszystkie sprawne. Dwa dywizjony bazowały w [[Kunming]] w Chinach, a trzeci w [[Mingaladon]] koło [[Rangun]]u w [[Mjanma|Birmie]].

Pierwsza akcja bojowa Latających Tygrysów miała miejsce 20 grudnia 1941. Zestrzelili wówczas trzy japońskie [[Samolot bombowy|bombowce]] [[Kawasaki Ki-48]] w okolicy Kunming i uszkodzili czwarty, który się następnie rozbił. Trzeci dywizjon w sile 18 samolotów bronił Rangunu w dniach 23-2523–25 grudnia, zgłaszając zestrzelenie około 90 samolotów japońskich, głównie bombowców (w rzeczywistości liczba ta była niższa). Pozostałe dywizjony broniły Rangunu rotacyjnie w styczniu i lutym 1942. Po zdobyciu Rangunu przez Japończyków w marcu, AVG przesunięto do baz w Chinach. W lipcu 1942 większości pilotów skończyły się kontrakty i grupę rozformowano. Według oficjalnych danych amerykańskich, AVG zestrzeliła 297 samolotów przeciwnika (według raportów liczba ta miała sięgać nawet 500-1000500–1000), lecz nowsze badania ustaliły (autor [[Daniel Ford]]), że zniszczono ok.około 115 samolotów japońskich w powietrzu i na ziemi. AVG utraciła 21 pilotów zabitych, zaginionych lub wziętych do niewoli.

Claire Chennault został następnie przyjęty ponownie do lotnictwa amerykańskiego w stopniu pułkownika, a następnie brygadiera i został mianowany dowódcą amerykańskiej [[Fourteenth Air Force|14 Armii PowietrznejLotniczej]]. Po 14 lipca 1942 ochotnicza grupa AVG została zastąpiona na obszarze działania w Chinach przez [[23d Fighter Group|23. Grupę Myśliwską]] amerykańskich sił powietrznych. Jedynie pięciu pilotów AVG przeszło za płk.pułkownikiem Chennaultem do nowych jednostek w Chinach. Większość pilotów AVG została pilotami transportowymi w Chinach, powróciła do zajęć cywilnych w USA lub została powołanych do służby wojskowej w innych regionach. Mimo to, płk.pułkownik Chennault, piloci i prasa amerykańska w dalszym ciągu używały nazwy "Latające„Latające Tygrysy"Tygrysy” wobec jednostek amerykańskich na obszarze Chin, zwłaszcza wobec 23 Grupy Myśliwskiej.

Jednym z bardziej znanych pilotów AVG był [[Gregory Boyington|Gregory "Pappy"„Pappy” Boyington]], który jednak został zwolniony w kwietniu 1942. Największym asem AVG był [[Robert Neale]], który odniósł oficjalnie 13 zwycięstw, następnie [[David Lee Hill]] z liczbą 10 i 1/4 zwycięstwa. Do AVG dołączył także pod koniec istnienia grupy as myśliwski z okresu [[Hiszpańska wojna domowa|wojny domowej]] w [[Druga Republika Hiszpańska|Hiszpanii]], [[Albert Baumler]], który służył następnie w 23 Grupie. W okresie lipiec-grudzień 1943 w składzie 23 Grupy walczył również ochotniczo [[Witold Urbanowicz (generał)|Witold Urbanowicz]] i zestrzelił dwa samoloty.