Philipp Gotthard von Schaffgotsch był synem Hansa Antona von [[Schaffgotschowie|Schaffgotscha]] i jego żony Anny Teresy von Kolowrat-Novohradsky. Przeznaczony do stanu duchownego w wieku trzynastu lat otrzymał tonsurę, a dwa lata później niższe święcenia. Wysłany został do [[Rzym]]u gdzie uzyskał doktorat z teologii. W 1734 r. został [[kanonik]]iem [[Katedra św. Wacława w Ołomuńcu|ołomunieckim]] i jeszcze w tym samym roku [[Archikatedra św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu|wrocławskim]]. W 1738 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1741 r. został [[PrepozyturaPrepozyt|prepozytem]] [[Kolegiata Świętego Krzyża i św. Bartłomieja we Wrocławiu|kolegiaty św. Krzyża]] we [[Wrocław]]iu. Należał także do [[Wolnomularstwo|masonerii]]. Po zajęciu [[Śląsk]]a przez [[Królestwo Prus|Prusy]] zaprzyjaźnił się z królem [[Fryderyk II Wielki|Fryderykiem Wielkim]], który powierzył mu w 1742 r. kanonię w [[Halberstadt]], a rok później urząd [[opat]]a w klasztorze [[Kanonicy laterańscy|augustianów]] [[Kościół NMP na Piasku we Wrocławiu|na Piasku]] we Wrocławiu. W 1744 r. na życzenie króla został [[Biskup koadiutor|koadiutorem]] z prawem następstwa biskupa [[Philipp Ludwig von Sinzendorf|Philippa Ludwiga von Sinzendorfa]]. Po jego śmierci w 1747 r. został ordynariuszem wrocławskim. Podczas [[wojna siedmioletnia|wojny siedmioletniej]] poparł Austriaków, popadł w 1753 r. w niełaskę i w 1766 r. został skazany na banicję. Odtąd przebywał w Jaworníku i administrował austriacką częścią diecezji, w 1770 ustanowił [[Wikariat generalny austriackiej części diecezji wrocławskiej|Wikariat Generalny dla Śląska Austriackiego]]. Częścią pruską administrowali wikariusze apostolscy [[Jan Maurycy Strachwitz]] i [[Anton Ferdinand von Rothkirch und Panten]]. Philipp Gotthard von Schaffgotsch został pochowany w Cieplicach.
