Bacówka (chata pasterska): Różnice pomiędzy wersjami

W niektórych rejonach (np. w [[Gorce|Gorcach]] dość często budowano pod jednym dachem bacówkę i szopę. W takich budynkach nad częścią gospodarczą był z reguły strop z okrąglaków lub desek, który wykorzystywano jako magazyn, np. siana. Nad częścią, w której paliła się watra stropu takiego ze względów bezpieczeństwa nie było, lub był tylko częściowy<ref>{{Cytuj|tytuł=Bacówka (pasterska) {{!}} Heltenic.pl|czasopismo=www.heltechnic.pl|data dostępu=2016-12-18|opublikowany=www.heltechnic.pl|url=http://www.heltechnic.pl/info_Bac%C3%B3wka_(pasterska)}}</ref>.

 

W Polsce w okresie [[Dwudziestolecie międzywojenne w Polsce|międzywojennym]] uprawiano owcze szałaśnictwo w [[Beskid Wyspowy|Beskidzie Limanowskim]] używając m.in. prymitywnych ''kolib'' z gałęzi choiny opartych o dwa skośne płotki. Szałasy stanowiły często zupełne prowizorki nie nadające się do stałego zamieszkania, odpowiadały natomiast koczowniczemu trybowi życia. Bardzo proste budy pasterskie, popularne w XX w. na [[Łemkowszczyzna|Łemkowszczyźnie]] ustawiano na granicy pól i lasów. Można je było konstruować z byłe jakiego materiału. Na [[Łemkowszczyzna|Łemkowszczyźnie]] gorlickiej pasterze używali też niewielkich szopek na kołach. Zdarzały się niekiedy kamienne ''koliby'' z luźno ułożonych kamieni<ref name=":0">{{Cytuj|autor=|autor r=Jerzy Czajkowski|rozdział=Czy Wołosi mogli mieć wpływ na rozwój budownictwa mieszkalnego w Karpatach?|tytuł=Wołoskie dziedzictwo Karpat|data=2008|isbn=978-80254-2616-6|miejsce=Czeski Cieszyn|wydawca=Sekcja Ludoznawcza ZG PZKO|s=116-121}}</ref>.