Andrés Gómez: Różnice pomiędzy wersjami

Kariera zawodowa leworęcznego Ekwadorczyka przypadła na lata [[1979]]-[[1993]]. Pierwszy turniej w grze pojedynczej wygrał w [[1981]] w [[Bordeaux]], rok wcześniej był w finale w Sarasocie. W [[1984]] odniósł pięć zwycięstw turniejowych, w [[1986]] cztery. Triumfował dwukrotnie w prestiżowych otwartych mistrzostwach Włoch (''Italian Open'') w [[Rzym]]ie. Zwyciężył w wielkoszlemowym turnieju French Open w [[Paryż]]u w [[1990]] mając skończone 30 lat. Następnie osiągnął najwyższą pozycję w rankingu światowym – nr 4.▼

Do turnieju na kortach im. [[Roland Garros|Rolanda Garrosa]] przystępował w dobrej dyspozycji, po wygranych imprezach w [[Barcelona|Barcelonie]] (z finale z Argentyńczykiem [[Guillermo Pérez Roldán|Pérezem Roldánem]]) i [[Madryt|Madrycie]] (w finale z Szwajcarem [[Marc Rosset|Rossetem]]) oraz półfinale w Rzymie (przegrał z Austriakiem [[Thomas Muster|Musterem]]); wszystkie te turnieje były rozgrywane na nawierzchni ziemnej, podobnie jak French Open. W drodze po tytuł Ekwadorczyk pokonał m.in. Urugwajczyka [[Marcelo Filippini|Filippiniego]], Rosjanina [[Aleksandr Wołkow (tenisista)|Wołkowa]], Szweda [[Magnus Gustaffson|Gustafssona]] (walkower) i Francuza [[Thierry Champion|Championa]], a w półfinale zrewanżował się za niedawną porażkę Musterowi. W finale jego przeciwnikiem był Amerykanin [[Andre Agassi]], wschodząca gwiazda tenisa, uważany za faworyta; doświadczony Gómez pokonał rywala w czterech setach (6:3, 2:6, 6:4, 6:4), odnosząc swoje jedyne singlowe wielkoszlemowe zwycięstwo. Dało mu ono nie tylko awans na najwyższą pozycję rankingową w karierze, ale także udział w turnieju [[ATP World Tour Finals|Masters]] (rozgrywanym po raz pierwszy pod nazwą ''ATP World Tour World Championship''), gdzie poniósł trzy porażki w meczach grupowych (z Musterem, [[Ivan Lendl|Lendlem]] i [[Boris Becker|Beckerem]]). W grudniu 1990 wystąpił także w inauguracyjnej edycji [[Puchar Wielkiego Szlema|Pucharu Wielkiego Szlema]], ale uległ już w I rundzie Amerykaninowi [[Aaron Krickstein|Aaronowi Kricksteinowi]].▼

Do ścisłej światowej czołówki zaliczał się przez wiele lat. W turniejach Masters uczestniczył łącznie pięć razy – oprócz 1990 w [[1982]], [[1983]], [[1985]], [[1986]]. Wygrał 21 turniejów w grze pojedynczej, w dalszych 14 osiągał finały. Ostatni turniej wygrał w [[1991]] w [[Brasília|Brasílii]].▼

Gómez w [[1980]] wygrał pięć imprez deblowych, a w swoim najlepszym sezonie 1986 – siedem (w dalszych trzech dochodząc do finału); wśród tych wygranych był triumf wielkoszlemowy na [[US Open]] w parze z Jugosłowianinem [[Slobodan Živojinović|Slobodanem Živojinoviciem]]. Wygrał również French Open w [[1988]] w parze z Hiszpanem [[Emilio Sánchez]]em. Wiele sukcesów odniósł w parze z Chilijczykiem [[Hans Gildemeister|Hansem Gildemeisterem]]. We wrześniu 1986 osiągnął pozycję lidera w rankingu światowym deblistów. Był łącznie w 50 finałach turniejów deblowych, z czego 33 wygrał. Ostatnie zwycięstwo deblowe odniósł w [[1992]] w Barcelonie, występując w parze z bratem Emilio, [[Javier Sánchez|Javierem Sánchezem]].▼

Zarobki uzyskane przez Gómeza na korcie (w grze pojedycznej i podwójnej) przekroczyły cztery miliony dolarów. Po wypadnięciu z czołowej setki rankingu singlowego w 1993 faktycznie zakończył karierę, chociaż udzielał się jeszcze sporadycznie w meczach [[Puchar Davisa|Pucharu Davisa]]. Grał w drużynie narodowej aż do [[2000]] (od [[1995]] wyłącznie w deblu); jeszcze w [[1999]] uczestniczył w walce reprezentacji Ekwadoru o Grupę Światową Pucharu Davisa – najwyższą klasę rozgrywkową (Ekwador uległ Holandii 2:3). W swoim ostatnim pucharowym występie – przegranym w pięciu setach meczu deblowym z Peruwiańczykami [[Luis Horna|Horną]] i Venero-Montesem w kwietniu 2000 – partnerował [[Nicolás Lapentti|Nicolásowi Lapenttiemu]], kolejnemu Ekwadorczykowi w najlepszej dziesiątce rankingu światowego. Łącznie wygrał 51 meczów w rozgrywkach Pucharu Davisa, przegrał 27. Jest rekordzistą swojej reprezentacji pod względem liczby zwycięstw, liczby zwycięstw deblowych, liczby spotkań międzypaństwowych. Rekordem jest również liczba lat, w jakich startował w zespole narodowym; debiutował we wrześniu [[1978]] w meczu z [[Peru]], również z Peru kończył karierę reprezentacyjną 22 lata później.▼