Westland Helicopters: Różnice pomiędzy wersjami

== Produkcja ==

Wraz z wytwórnią Fairey, pod skrzydła Westlanda wrócił samolot, którym był [[Fairey Gannet]]. Dużo większe nadzieje wiązano jednak z programem wirolotu [[Fairey Rotodyne]]. Bristol Aeroplane Company wniósł do spółki śmigłowiec [[Bristol Belvedere]] a Saunders-Roe program [[Saro P.531]], którego efektem były udane śmigłowce [[Westland Wasp]] i [[Westland Scout]]. W połowie lat 60. XX wieku firma rozpoczęła montaż kolejnego licencyjnego śmigłowca, maszyny [[Bell H-13 Sioux]]. Jednak aby nabyć prawa do jego budowy, Westland musiał nabyć je od włoskiej Agusty, spowodowane to było tym, że wcześniejsze umowy licencyjne z firmą [[Sikorsky Aircraft Corporation]] zawierały klauzule o zakazie produkcji innych amerykańskich śmigłowców niż tylko konstrukcji Sikorsky. W 1965 roku rządy Wielkiej Brytanii i Francji podpisały porozumienie, na mocy którego rozpoczęły współpracę w opracowywaniu i budowie śmigłowców bojowych. W efekcie owego porozumienia, które ze strony Francji realizowała firma [[Sud Aviation]] a brytyjskiej Westland zaprojektowano i zbudowano śmigłowce [[Aérospatiale Gazelle]], [[Aérospatiale Puma]] i sztandarowy produkt Westlanda, śmigłowiec [[Westland Lynx]], produkowany również na licencji we Francji. Pod koniec lat 60. wytwórnia podjęła licencyjną produkcję kolejnego śmigłowca zza Atlantyku, którym był [[Sikorsky SH-3 Sea King]]. W nowej maszynie dokonano wielu modyfikacji i znana jest pod nazwą [[Westland Sea King]]. Pod koniec lat 70. ubiegłego wieku wytwórnia zainteresowała się śmigłowcami bezzałogowymi. Niestety konstrukcje Westland WG.25 Mote, Westland Wisp czy Westland Wideye pozostały jedynie na etapie egzemplarzy prototypowych. W czerwcu 1980 roku Westland Helicopters nawiązał współpracę z Agustą tworząc European Helicopter Industries, spółkę mającą na celu zbudowanie następcy śmigłowca Sea King. Lata 80. to również narastający kryzys w firmie, problemy z kooperantami, nieprzystające do nowych wyzwań zarządzanie, fiasko programów modernizacji Lynxa przełożyło się na spadek zamówień i produkcji wytwórni. Najlepszym przykładem tego, iż w firmie źle się działo był śmigłowiec Westland WS-70 Black Hawk mający być licencyjną wersją [[Sikorsky UH-60 Black Hawk]], który wybudowano z dostarczonych przez amerykańską wytwórnię części. Tak jak do tej pory współpraca pomiędzy obiema wytwórniami układała się bardzo dobrze, tak WS-70 pozostał na etapie jednego egzemplarza. Zamknięcie nierentownych zakładów i drakońska restrukturyzacja firmy uratowała Westland Helicopters przed bankructwem. Współpraca z Agustą zaowocowała udanym śmigłowcem [[AgustaWestland AW101]], który do swojego pierwszego lotu wzbił się w 1987 roku. W 1994 roku Westland Helicopters wszedł w skład grupy kapitałowej [[GKN]]. Po [[I wojna w Zatoce Perskiej|I wojnie w Zatoce Perskiej]] stało się jasne, że śmigłowce Lynx nigdy nie staną się "rasowymi" śmigłowcami szturmowymi. Brytyjskie [[Ministerstwo Obrony (Wielka Brytania)|Ministerstwo Obrony]] ogłosiło przetarg na śmigowiec bojowy dla [[Army Air Corps]]. Przetarg wygrał Westland ze swoją wersją amerykańskiego [[Boeing AH-64 Apache|Apache]], [[Westland WAH-64 Apache|WAH-64D]]. W nowe tysiąclecie Westland Helicopters wszedł już pod nową nazwą, w 2001 roku połączył się z włoską Agustą, tworząc wiodącą na kontynencie europejskim firmę produkującą śmigłowce, AgustaWestland<ref name=Norris>Alan Norris, ''Sto lat produkcji lotniczej AgustaWestland w Wielkiej Brytanii'', „Lotnictwo Aviation International”, nr 2 (2016), s. 30–31, {{ISSN|2450-1298}}</ref>.

 

== Bibliografia ==