Reglamentacja towarów w PRL: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Linia 21:
 
== Efektywność systemu reglamentacji ==
SyygW MVLYFRVTDSGCJUBYDSERFGHDGZSFHAWGRVWggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggggfgfgfgr5etdshzd gdvjxzsvf4tfghcy gauHGU QFTFVDG CD GFWAUID GFCUEO FYEQB DIW Q WFRB3D JGWB4V GJRGDJ UIBF3PO'NUGHTG MJWBVHJDHF,JVKGK.HVJKBGDJK.GVBJKDVTKJVHJKGNBJNHCFKVJHKLJVDNLKJCJKFBVBB,JFBVSKHGVJXDNGK.JVNDKFJVBJ,CBFV,MBVMBG,JBVHJ ,JHCBZVNVNZCBSD,MCB DFVBKBJ,V KJFSV, JFDHSBVJKBMFBV,BXJ,HVB,HVFB,JZBDC,HJZSBDV,BSJ
System kartkowy z okresu stanu wojennego i późniejszego funkcjonował niezbyt sprawnie. Dość częstym zjawiskiem była konieczność stania w długich kolejkach, bez pewności zakupu towarów formalnie zagwarantowanych tym systemem. Zjawisku temu próbowano zaradzić wprowadzając obowiązkową „rejestrację kartek” polegającą na tym, że klient musiał otrzymaną kartkę przedstawiać w danym sklepie, gdzie była pieczętowana – sklepy wydawały towary wyłącznie na podstawie kartki opatrzonej pieczątką danego sklepu. W praktyce system ten nie rozwiązywał problemów.
 
Inną charakterystyczną cechą systemu kartkowego lat 1980. był też najpierw nielegalny (zwany spekulanctwem), a potem legalny, handel towarami deficytowymi poza systemem kartkowym. Od 1986 roku prawie wszystkie towary dostępne na kartki po cenach urzędowych można było nabywać w wybranych sklepach po cenach umownych, które były średnio 2-3 razy wyższe od cen urzędowych. Równolegle do systemu cen „umownych” istniał też formalnie nielegalny, ale bardzo powszechny i nieskutecznie ścigany system pokątnego handlu samymi kartkami – szczególnie na benzynę i alkohol.
 
Należy podkreślić, że kartki jedynie ''upoważniały do zakupu'' towarów, tzn. za towary płaciło się normalnymi pieniędzmi; kartki nie zastępowały środków płatniczych. Czym innym były funkcjonujące w PRL bony dolarowe, stanowiące zastępczy środek płatniczy równowartości dolara amerykańskiego.
 
== Ciekawostki ==
Reprodukcje pierwszych polskich kartek na cukier trafiły jeszcze w 1976 roku na plakaty prawicowych konkurentów [[Szwecja|szwedzkich]] [[socjaldemokracja|socjaldemokratów]] jako argument przeciw rządom [[lewica|lewicy]]. Na plakacie tym pod wizerunkiem polskiej kartki było pytanie: „Czy chcesz tego w Szwecji?”
<div align="center"><gallery>