Muzyka poważna: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Panek (dyskusja | edycje)
WP:SK, tagg
m NOR, wyciecie niepotwierdzonych, "własnych" opinii
Linia 2:
{{Inne znaczenia|rodzaju muzyki|[[Muzyka poważna (album)|Muzyka poważna]] – album [[Pezet]]a i [[Noon]]a}}
[[Plik:Classical music composers montage.JPG|thumb|350px|Kolaż kompozytorów muzyki poważnej.<br /> Od lewej do prawej:<br />pierwszy rząd – [[Antonio Vivaldi]], [[Johann Sebastian Bach]], [[Georg Friedrich Händel]], [[Wolfgang Amadeus Mozart]], [[Ludwig van Beethoven]]; <br />drugi rząd – [[Gioacchino Rossini]], [[Felix Mendelssohn-Bartholdy]], [[Fryderyk Chopin]], [[Richard Wagner]], [[Giuseppe Verdi]]; <br />trzeci rząd – [[Johann Strauss (syn)]], [[Johannes Brahms]], [[Georges Bizet]], [[Piotr Czajkowski]], [[Antonín Dvořák]]; <br />czwarty rząd – [[Edvard Grieg|Edvard Hagerup Grieg]], [[Edward Elgar]], [[Siergiej Rachmaninow]], [[George Gershwin]], [[Aram Chaczaturian]]]]
'''Muzyka poważna''' – w potocznym znaczeniu [[muzyka]] klasycznawywodząca się z tradycji [[klasycyzm (muzyka)|klasycznych ( 1750 to 1820)<ref>{{cytuj stronę|url=http://sjp.pwn.pl/slownik/2485287/muzyka_poważna|tytuł=Słownik języka polskiego PWN|data dostępu=2012-06-22}}</ref>.
 
W szerszym znaczeniu obejmuje całą muzykę akademicką, świecką i sakralną tworzoną na przestrzeni tysiąca lat (XI - XXI w.) w kręgu krajów o kulturze europejskiej<ref name="DicOxford">{{Cytuj książkę | autor = Michael Kennedy, Joyce Bourne Kennedy | tytuł = The Oxford Concise Dictionary of Music | wydawca = Oxford University Press | miejsce = Oxford | data = 2007 | isbn = 9780199203833 | rozdział = Classical}}</ref>.
Obiegowy podział historii muzyki poważnej na epoki jest podobny jak w literaturze i sztukach pięknych. W specjalistycznych publikacjach stosuje się jednak inne podziały.
 
== Charakterystyka ==
=== Kryteria Tagga ===
Do muzyki poważnej zalicza się gatunki przeznaczone do słuchania (np. [[symfonia]], [[Fuga (muzyka)|fuga]], [[Koncert (forma muzyczna)|koncert]]), nie zalicza się zaś muzyki do tańca (np. polonez, walc) i muzyki filmowej.
[[Philip Tagg]] opracował trójkąt [[aksjomat]]yczny, na którego wierzchołkach znajdują się trzy rodzaje muzyki: muzyka poważna (''art music''), [[muzyka ludowa]] (''folk music'') i [[muzyka rozrywkowa]] (''popular music'').
 
[[Philip Tagg]] opracował trójkąt aksjomatyczny, na którego wierzchołkach znajdują się trzy rodzaje muzyki: muzyka poważna (''art music''), [[muzyka ludowa]] (''folk music'') i [[muzyka rozrywkowa]] (''popular music''). Muzyka poważna w tym podziale ma następujące cechy wspólne z rozrywkową: jest tworzona i wykonywana głównie przez profesjonalistów i ma nieanonimowe autorstwo. Z muzyką ludową łączy ją tylko brak masowej dystrybucji. Cechy typowe wyłącznie dla muzyki poważnej to: główny sposób utrwalania i dystrybucji – [[notacja muzyczna]] (a nie przekaz ustny ani nagrania), typ społeczności, z którą jest związana – ziemiańsko-przemysłowy (a nie nomadyczno-ziemiański ani przemysłowy), sposób finansowania we współczesnym świecie – publiczny (a nie pozagospodarczy ani wolnorynkowy), rozbudowana teoria, w tym [[estetyka]]. Centralna rola notacji muzycznej w związku z tym sprawia, że parametry muzyki, takie jak brzmienie, [[Barwa dźwięku|tembr]] i in. – trudne do takiego ujęcia, są w muzyce poważnej uważane za mniej ważne niż w muzyce rozrywkowej<ref>{{Cytuj pismo | autor = Philip Tagg | tytuł = Analysing popular music: theory, method and practice | czasopismo = Popular Music | wydawca = Cambridge University Press | wolumin = 2 | strony = 37-67 | język = en | data = 1982 |url=http://www.tagg.org/articles/pm2anal.html| doi = 10.1017/S0261143000001227}}</ref>.
Według innego podziału muzykę poważną od każdej innej odróżniają:
 
# instrumentarium; wyłącznie instrumenty, z których dźwięk uzyskuje się w sposób mechaniczny; brak instrumentów elektrycznych i elektronicznych; wyjątkiem są tu instrumenty, których zasada działania oparta jest na mechanice, a elementy elektryczne zostały wprowadzone dla uproszczenia obsługi instrumentu, ale bez zmiany jego brzmienia (np. modyfikacje organów w wielu kościołach),
# czerpanie (w różnym zakresie) z klasycznych form muzycznych ([[sonata]], [[opera]], [[symfonia]], [[Preludium (muzyka)|preludium]] itp.),
# oryginalność treści; brak np. tzw. "cytatów" (zapożyczeń z innych dzieł, utworów) występujących często w muzyce filmowej. Nie oznacza to jednak całkowitego braku zapożyczeń. Przykładowo: szczególnie częste w XIX w. były zapożyczenia i inspiracje muzyką ludową (np. duża część twórczości Fryderyka Chopina – walce, polonezy i inne),
# dzieła klasyczne są zapisywane w formie [[Partytura|partytur]] (zapis oparty na nutach), w zasadzie brak improwizacji (odmiennie niż np. w jazzie),
# współczesna muzyka poważna jest kontynuatorką wielowiekowej europejskiej tradycji muzycznej. Nie oznacza to braku nowatorstwa czy zamknięcia w schematach, jednak ma pewne wielopłaszczyznowe konsekwencje. Część z nich została już wymieniona wyżej. Inne to np. ogólnie przyjęty sposób dotyczący np. miejsca publicznego jej wykonywania, zachowanie słuchaczy i inne.
 
=== Kryteria Tagga ===
[[Philip Tagg]] opracował trójkąt aksjomatyczny, na którego wierzchołkach znajdują się trzy rodzaje muzyki: muzyka poważna (''art music''), [[muzyka ludowa]] (''folk music'') i [[muzyka rozrywkowa]] (''popular music''). Muzyka poważna w tym podziale ma następujące cechy wspólne z rozrywkową: jest tworzona i wykonywana głównie przez profesjonalistów i ma nieanonimowe autorstwo. Z muzyką ludową łączy ją tylko brak masowej dystrybucji. Cechy typowe wyłącznie dla muzyki poważnej to: główny sposób utrwalania i dystrybucji – [[notacja muzyczna]] (a nie przekaz ustny ani nagrania), typ społeczności, z którą jest związana – ziemiańsko-przemysłowy (a nie nomadyczno-ziemiański ani przemysłowy), sposób finansowania we współczesnym świecie – publiczny (a nie pozagospodarczy ani wolnorynkowy), rozbudowana teoria, w tym [[estetyka]]. Centralna rola notacji muzycznej w związku z tym sprawia, że parametry muzyki, takie jak brzmienie, [[Barwa dźwięku|tembr]] i in. – trudne do takiego ujęcia, są w muzyce poważnej uważane za mniej ważne niż w muzyce rozrywkowej<ref>{{Cytuj pismo | autor = Philip Tagg | tytuł = Analysing popular music: theory, method and practice | czasopismo = Popular Music | wydawca = Cambridge University Press | wolumin = 2 | strony = 37-67 | język = en | data = 1982 |url=http://www.tagg.org/articles/pm2anal.html| doi = 10.1017/S0261143000001227}}</ref>.
 
== Zobacz też ==