Giovanni Malagodi: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Giovanni Malagodi.jpg|mały|<center>Giovanni Malagodi<center>]]

 

W latach 30. był kolegą i uczniem [[Ugo La Malfa|Ugo La Malfy]] we Włoskim Banku Handlowym Raffaele Mattiolego, bankiera humanisty, który przyjaźnił się z [[Palmiro Togliatti]]m. Będąc przedstawicielem liberalnej burżuazji, Malagodi w odpowiedzi na sugestie środowisk przemysłowych ze swojego otoczenia, wysunął swoją kandydaturę w wyborach z 1953 z listy Włoskiej Partii Liberalnej, stając się jej głównym reprezentantem. Od 1954 do 1972 był sekretarzem tej partii, zaś od 1972 do 1977 jej przewodniczącym, po czym od 1977 pełnił funkcję przewodniczącego honorowego. W 1955 doszło do rozłamu w partii, wskutek którego wyodrębniło się skrzydło lewicowe, związane z pismem "Mondo" Maria Pannunzia, a także powstała Partia Radykalna. W okresie sekretariatu Malagodiego Partia Liberalna zwróciła się w stronę liberalizmu [[Luigi Einaudi|Luigiego Einaudiego]], wyrażając sprzeciw wobec upaństwowieniu energii elektrycznej i ogólnie poglądom centrolewicy. W wyborach z 1963 Partia Liberalna uzyskała najlepszy wynik w historii, wynoszący 7%, po czym stopniowo traciła poparcie, pomimo powrotu liberałów do rządu, z Malagodim jako ministrem skarbu podczas drugiej kadencji [[Giulio Andreotti]]ego (1972-1973). W 1977 Malagodi zrezygnował ze stanowiska przewodniczącego partii, nie zgadzając się z linią nowego sekretarza [[Valerio Zanone]]. Później Malagodi był senatorem w VIII, IX i X legislaturze, a od 22 kwietnia 1985 do 1 lipca 1987 był przewodniczącym Senatu.