Radiowęzeł: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m lit. |
|||
Linia 7:
* Urządzenia sieci transmisyjnej, przy pomocy której energia przekazywana jest do odbiorców,
* Urządzenia odbiorcze przetwarzające energię elektryczną na akustyczną: głośniki abonenckie i głośniki uliczne.
[[Radiofonia przewodowa|Radiofonię przewodową]] zaczęto stosować w [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] już w latach 20. XX w. W Polsce pojawiła się w 1945 r., szczyt rozwoju przypadł na rok 1957 a zanikać zaczęła w latach 70. XX wieku. Później "radiowęzłem" zaczęto nazywać
Podstawowym wyposażeniem stacji radiowęzła jest [[wzmacniak]]. Sygnał radiowy z rozgłośni centralnej mógł być dostarczony do radiowęzła przy pomocy linii telefonicznej lub odebrany za pomocą [[Radioodbiornik|odbiornika radiowego]]. W przypadku realizacji własnego programu w skład wyposażenia wchodziły dodatkowo: mikrofon i gramofon, później także magnetofon. W latach 70. XX w. urządzenia elektroniczne dla małego radiowęzła montowane były w jednej obudowie, w ten
Do odbioru audycji z radiowęzła służyły [[głośnik]]i zwane popularnie ''[[kołchoźnik]]ami'', zawierające dodatkowo potencjometr lub transformator z odczepami do regulacji głośności. Kołchoźniki często posiadały jedynie
Pierwotne plany radiofonizacji w Polsce zakładały także zastosowanie głośników ulicznych. Pojawiły się one (głównie w miastach) w pierwszych latach powojennych, nie przyjęły się jednak i - poza nielicznymi
[[Kategoria: Radio]]
|