Focke-Wulf Fw 200: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwotnym przeznaczeniem tej maszyny były długodystansowe loty pasażerskie. W 1938 roku na całym świecie głośnym echem odbiły się jego przeloty bez międzylądowania – w 10-11 sierpnia z Berlina (Berlin-Staaken) do Nowego Jorku (Floyd Bennett Field) w czasie 24 godzin i 56 minut oraz powrotny na tej samej trasie, 13 sierpnia w czasie 19 godzin i 47 minut<ref name="uboat"/>. Z chwilą wybuchu II wojny światowej przystosowany został do pełnienia roli morskiego samolotu patrolowego dalekiego zasięgu. Fw 200C, który używany był do tego celu, powstał na bazie zamówionej przez [[Japonia|Japonię]] w [[1939]] roku wersji tej maszyny przeznaczonej do dalekodystansowych morskich zadań rozpoznawczo-bombowych. W ciągu całej II wojny światowej wyprodukowano 276 egzemplarzy tej maszyny. Wadą samolotu były słabe osiągi (napęd stanowiły cztery [[silnik]]i BMW ''Bramo Fafnir 323R-2'' o mocy 1200 [[koń mechaniczny|KM]] każdy, budowane na licencji silników Pratt & Whitney ''Hornet''<ref>http://www.airpowerworld.info/bombers/focke-wulf-fw-200-condor.htm</ref> ) oraz słaba konstrukcja [[Kadłub (lotnictwo)|kadłuba]] (samolot często ulegał awariom w trakcie lądowania). Załogę stanowiło 7 lub 8 osób. Samolot mógł przenosić 2100 kg [[bomba|bomb]], planowano również wersję z udźwigiem bomb zwiększonym do 5400 kg<ref>[http://i60.tinypic.com/qoxge8.jpg Zdjęcie z jedną ze stron specyfikacji wersji C-3]</ref>. Wersja Fw 200C-8 w powiększonych gondolach silników przenosiły [[niekierowany pocisk rakietowy|pociski rakietowe]] [[Henschel Hs 293|''Hs 293'']]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Murawski |imię = Marek J. |tytuł = Samoloty Luftwaffe 1933-1945 |wydawca = Wyd. Lampart |miejsce = Warszawa |rok = 1999 |tom = 1 |strony = 208 |isbn = 83-86776-01-3}}</ref>. Uzbrojeniem defensywnym Fw 200C były: [[działko]] [[Kaliber broni|kal.]] 20 mm, [[wielkokalibrowy karabin maszynowy|wkm]] kal. 13 lub 15 mm oraz do pięciu [[karabin maszynowy|km]] kal. 7,92 mm. "Złote lata" Fw 200C to okres 19421940-19431941, kiedy to maszyny te zadały duże straty flocie alianckiej w czasie wojny na Atlantyku (zatopiły statki o łącznym tonażu 363 000 BRT). Po roku 1943 większość maszyn pełniła służbę jako samolot transportowy.