Niemiecka Afryka Wschodnia: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
krążownik Pegasus został zatopiony a nie tylko uszkodzony. |
→Bibliografia: int. |
||
Linia 85:
Początki kolonii wiążą się z osobą [[Karl Peters|Karla Petersa]], który był założycielem [[Niemiecka Spółka Wschodnioafrykańska|Niemieckiej Spółki Wschodnioafrykańskiej]]. Peters podpisał kilka traktatów z lokalnymi wodzami plemiennymi na obszarze [[Sułtanat Zanzibaru|Zanzibaru]]. 3 marca 1885 r. Niemcy ogłosiły, że Peters miał pełnomocnictwa rządowe, a nie prywatne. Krok taki w oczywisty sposób był podyktowany chęcią utworzenia protektoratu w tym rejonie. W całej wschodniej Afryce zaroiło się od niemieckich specjalistów, którzy dotarli na południu do rzeki [[Rufidżi]], a na północy do [[Witu]].
Gdy [[Sułtanat Zanzibaru|sułtan Zanzibaru]] wystosował oficjalny protest przeciwko tym działaniom, [[Otto von Bismarck]] polecił wysłać do wybrzeży Afryki Wschodniej 5 okrętów wojennych, które ostrzelały pałac sułtański. W rezultacie tej akcji Brytyjczycy zgodzili się na podział stref wpływów, a bezradny sułtan musiał ustąpić.
Niemcy szybko opanowali: [[Bagamoyo]], [[Dar es Salaam]] i [[Kilwa Kisiwani|Kilwę]]. Tzw. powstanie ''[[Powstanie Busziri|Abushiri]]'', które zaczęło się w [[1888]], zostało stłumione z brytyjską pomocą w następnym roku. W [[1890]] porozumienie brytyjsko-niemieckie doprowadziło do przyznania Niemcom [[Helgoland]]u (w zamian za zrezygnowanie z Zanzibaru
Już od początku
Niemcy w nowej kolonii zawsze byli nieliczni i musieli polegać na pomocy lokalnych wodzów, którzy pomagali im utrzymywać porządek, pobierać podatki i zakładać plantacje bawełny, kawy i sezamu.
W 1905 miało miejsce tzw. ''powstanie Mai'', które zostało stłumione przez hrabiego [[Gustav Adolf von Götzen|Gustava Adolfa von Götzena]]. Niedługo potem wybuchła afera związana z korupcją i brutalnością władz kolonii. Dlatego też w 1907 do kolonii z polecenia kanclerza Rzeszy [[Bernhard von Bülow|Bernharda von Bülowa]] przybył [[Bernhard Dernburg]], który otrzymał zadanie zreformowania administracji kolonialnej. Nowy zarządca okazał się właściwą osobą na właściwym miejscu,
W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] ogromną rolę odegrał dowódca niemieckich wojsk kolonialnych na tym obszarze gen. [[Paul von Lettow-Vorbeck]]. Ten młody i błyskotliwy dowódca ze swoimi siłami liczącymi 3 tys. Europejczyków i 11 tys. tubylców (tzw. [[askarysi]]) potrafił związać siły przeciwnika liczące 300 tys. ludzi i dowodzone przez byłego dowódcę z czasów [[II wojna burska|II wojny burskiej]] [[Jan Smuts|Jana Smutsa]]. Największym zwycięstwem wojsk cesarskich była bitwa pod Tangą (3-5 listopada 1914), gdzie 8-krotnie liczniejsi Brytyjczycy zostali pokonani.
Taktyka Lettowa-Vorbecka, polegająca na łączeniu wojny partyzanckiej z dalekimi rajdami na terytorium przeciwnika, okazała się skuteczna i kosztowała Brytyjczyków prawie 60 tys. ludzi. Jednak problemy z zaopatrzeniem i nieliczna armia zmusiły Vorbecka do ciągłego wycofywania się. Ostatecznie zostały przy nim skromne siły, z którymi walczył jeszcze kilka tygodni po zakończeniu wojny na terytorium [[Mozambik]]u.
Bohaterski dowódca zyskał ogromną sławę w rodzinnych Niemczech. Należy nadmienić, iż ani jeden z jego askarysów nie zdezerterował podczas długiej kampanii, co świadczy o jego znakomitych umiejętnościach dowódczych, dzięki którym potrafił sobie zaskarbić ich lojalność. Po zakończeniu wojny zostali oni nagrodzeni pensjami [[Republika Weimarska|Republiki Weimarskiej]].
|