Celina Budzyńska: Różnice pomiędzy wersjami

W okresie [[Wielki terror (ZSRR)|"wielkiej czystki"]], po aresztowaniu w czerwcu 1937 przez [[NKWD]] męża [[Stanisław Budzyński (1894-1937)|Stanisława Budzyńskiego]], również aresztowana w lipcu 1937 i skazana na 8 lat [[Gułag|łagru]] jako ''członek rodziny [[Wróg ludu|wroga ludu]]''. Zwolniona w 1945, wróciła do Polski. Należała do [[Polska Partia Robotnicza|Polskiej Partii Robotniczej]], od 1948 do [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]], w latach 1952–1962 była zastępcą członka [[Komitet Centralny PZPR|Komitetu Centralnego PZPR]]. Była dyrektorką [[Centralna Szkoła Partyjna PPR i PZPR w Łodzi|Centralnej Szkoły PPR]] w [[Łódź|Łodzi]], a od 1948 do 1957 Centralnej Szkoły Partyjnej PZPR (do 1952 w Łodzi, następnie w Warszawie)<ref>Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański ''Informator o strukturze i obsadzie personalnej Centralnego Aparatu PZPR'', wyd. ISP PAN 2000, s. 143</ref>. Pełniła mandat posła na [[Sejm Rzeczypospolitej Polskiej|Sejm]] I kadencji (1952–1956). W latach pięćdziesiątych związana z "frakcją" [[Puławianie|puławian]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Eisler|imię= Jerzy|autor link= |tytuł= Zarys dziejów politycznych Polski 1944-1989| rozdział= Październik i „Mała stabilizacja"| nazwisko r= | imię r= | autor r link= |wydawca= POW „BGW"|miejsce= Warszawa|rok= 1992|strony= 61-62|isbn= 8370662080}}</ref>. W latach 70. współpracowała z [[Komitet Obrony Robotników|KOR]], później z [[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|"Solidarnością"]]. Po wprowadzeniu [[Stan wojenny w Polsce (1981–1983)|stanu wojennego]] wystąpiła z PZPR.