Polska szkoła filozofii medycyny: Różnice pomiędzy wersjami

Zajmowała się [[Logika|logiką]] [[rozpoznanie (medycyna)|diagnozy]] i rokowania, powstała pod wpływem recepcji zachodnioeuropejskiej myśli [[Metodologia|metodologicznej]] i metodologiczno-lekarskiej II połowy XIX wieku. Myśl ta wywarła wpływ na poglądy lekarzy polskich, głównie za sprawą podejścia metodologicznego [[Claude Bernard|Claude’a Bernarda]] w [[Fizjologia|fizjologii]] oraz logiki [[Rudolf Hermann Lotze|Rudolfa Hermanna Lotzego]]. Drugim źródłem była recepcja zachodnioeuropejskich prądów ogólnofilozoficznych, głównie [[pozytywizm]]u [[Auguste Comte|Auguste'a Comte’a]] i [[Ewolucjonizm (nauki społeczne)|ewolucjonizmu]] [[Herbert Spencer|Herberta Spencera]]. Istotną rolę w tych recepcjach odegrały: [[Szkoła Główna Warszawska]], czasopiśmiennictwo popularnonaukowe i [[Julian Ochorowicz]]. Najwybitniejszym reprezentantem starszej polskiej szkoły filozofii medycyny był [[Tytus Chałubiński]], autor publikacji ''O metodzie wynajdywania wskazań lekarskich'' (1874), którego prace cechowało nowe zdefiniowanie choroby i pojawienie się elementów [[Etyka|etyki]] lekarskiej. Zagadnienia metodologiczne w naukach medycznych zaczęli wówczas pod wpływem Chałubińskiego podnosić uczeni uniwersyteccy ([[Feliks Nawrocki]]) i lekarze praktycy ([[Ignacy Baranowski]] i [[Henryk Nusbaum]]). Ówczesną filozofię medycyny można traktować także jako antymetafizyczną reakcję pozytywistyczną i specyficzną filozofię przyrody. Głównymi postaciami tego nurtu filozofii medycyny byli [[Henryk Fryderyk Hoyer]] i [[Wiktor Feliks Szokalski]]<ref>[[Jan Zamojski (ur. 1956)|J. Zamojski]], Dlaczego wciąż warto badać polską myśl filozoficzno-lekarską, (w:) Polska szkoła filozofii medycyny. Przedstawiciele i wybrane teksty źródłowe, pod redakcją Michała Musielaka i Jana Zamojskiego, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, Poznań 2010, s. 11.</ref>.