Plan Dropshot: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
przypis |
uzupełnienia |
||
Linia 2:
Plan zakładał rozpoczęcie wojny prewencyjnej z ZSRR do 1957 r. w celu uniemożliwienia mu przejęcia inicjatywy strategicznej w wyniku rozbudowy arsenałów jądrowych<ref>{{Cytuj|autor=Zarychta Stanisław|tytuł=Broń jądrowa w kształtowaniu bezpieczeństwa 1945-2015, s. 117.|data=Warszawa 2016|isbn=978-83-11-14235-0}}</ref>. W chwili przyjęcia planu w 1949 ZSRR nie dysponował bronią jądrową. Amerykanie posiadali wówczas 200 bomb jądrowych. Zakładano, że do 1957 rosyjski potencjał atomowy osiągnie poziom zagrażający monopolowi jądrowemu USA, które systematycznie powiększały swój arsenał. W 1950 r. Amerykanie dysponowali 299 bombami, w 1951 - 438 bombami, w 1952 - 841 bombami (ZSRR posiadał wówczas ok. 50 bomb)<ref>{{Cytuj|autor=J.Gaddis,|tytuł=Teraz już wiemy-nowa historia zimnej wojny, Warszawa|data=Warszawa 1998, s. 147.}}</ref>.
W celu zamaskowania rzeczywistych zamiarów w założeniach planu Dropshot zakładano, że działania wojenne zostaną podjęte w odpowiedzi na wcześniejszą agresję ze strony ZSRR, co w ówczesnych warunkach polityczno-militarnych i przytłaczającej przewadze militarnej USA było mało prawdopodobne.
Amerykanie planowali w pierwszym etapie wojny uderzenie strategiczne z wykorzystaniem 300 bomb atomowych i 840 bombowców strategicznych. Bomby zamierzano zrzucić na 100 miast ZSRR, w tym: 25 na [[Moskwa|Moskwę]], 22 – na [[Petersburg|Leningrad]], 10 – na [[Jekaterynburg|Swierdłowsk]], 8 – na [[Kijów]], 5 – na [[Dniepr (miasto)|Dniepropietrowsk]] , 2 – na [[Lwów]]. Uderzenia miały być wykonane z terenu USA oraz z baz w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], [[Turcja|Turcji]] i [[Japonia|Japonii]]. Ich realizacja miała trwać 2-4 tygodnie. Rezultatem uderzenia miało być zniszczenie 80% przemysłu ZSRR i zmuszenie go do kapitulacji.
| |||