Trójbój siłowy: Różnice pomiędzy wersjami

Przysiady ze sztangą są jednym z ćwiczeń na rozwój siły i masy mięśni ud. Ćwiczenie w rzeczywistości jest trudne. Składa się, bowiem z wielu istotnych dla całości elementów, których zsynchronizowanie w jedną całość wymaga rozwagi, skupienia i dobrej znajomości strony technicznej ich wykonywania. Do elementów tych należą: podejście pod spoczywającą na stojakach sztangę, odpowiednie jej uchwycenie i wpasowanie w miejsce, na którym będzie spoczywać przez cały czas trwania każdej serii, w tym konkretnym wypadku: na linii grzebienia łopatki, wykonanie kroku do tylu i przyjęcie prawidłowej pozycji wyjściowej. Przyjęte jest, że ćwiczący do przysiadów zakładają pas ciężarowy.

Zawodnik wykonuje ten bój w specjalnej, mocno przylegającej koszulce oraz kostiumie lub kolarkach,może też wykonywać go bez żadnego sprzętu wspomagającego (Raw),dla tego typu kategorii organizuje się osobne zawody. Po wyjściu na pomost zawodnik kładzie się na ławce i przyjmuje pozycję maksymalnie wygodną. Następnie chwyta sztangę tak, by paski na gryfie nie wystawały poza palce wskazujące pomiędzy rękami. Po zdjęciu sztangi ze stojaków (z pomocą obsługi pomostu lub bez niej) zawodnik czeka z zablokowanymi stawami na sygnał sędziego. Sygnał wydawany jest, gdy zawodnik znieruchomieje ze sztangą we właściwej pozycji. Ze względów bezpieczeństwa zawodnika, jeśli po okresie pięciu sekund nie przyjmie prawidłowej pozycji do rozpoczęcia boju, to będzie proszony o odłożenie sztangi komendą „Odłóż”, razem ze wstecznym ruchem ramienia. Sygnał składa się z ruchu ramienia do dołu i komendy "Start"„Start”. Po otrzymaniu sygnału, zawodnik opuszcza sztangę do klatki piersiowej i przytrzymuje ją nieruchomo na klatce piersiowej przez określony i widoczny czas. Zawodnik wyciska sztangę do pełnego wyprostu ramion bez przesadnie nierównego prostowania ramion, blokując obydwa ramiona jednocześnie. Gdy zawodnik utrzyma nieruchomą pozycję, sędzia powinien wydać słyszalną komendę "Stojak"„Stojak” łącznie z wstecznym ruchem ramienia.

Już starożytni Grecy i Rzymianie uprawiali [[martwy ciąg]]. Podniesienie ciężaru z ziemi jest najstarszym ruchem "użytkowym"„użytkowym” i od wieków – tym właśnie można udowodnić największą siłę. Na wiele lat przed pojawieniem się trójboju siłowego uprawiano różne rodzaje podnoszenia z ziemi. Popularne było tzw. "podnoszenie„podnoszenie Jeffersona"Jeffersona” gdzie ciężar zabierało się pomiędzy nogami. W Bawarii na lokalnych zawodach siłaczy podnoszono z ziemi ciężkie głazy, dźwigano ciężary w górę używając tylko jednej ręki lub nawet jednego palca.

Martwym ciągiem popisywali się słynni: [[Carl Abs]], [[Eugen Sandow]] i [[Louis Cyr]]. W połowie XIX wieku skonstruowano maszynę imitującą ruch martwego ciągu a pierwszy jej użytkownik – Georgie Barker Windship uzyskał prawie 300 kg,. Kolejne lata przyniosły wyniki dochodzące do pół tony.

Charakterystyczny przeciwstawny uchwyt dłoni pojawił się w formalnych przepisach "ciężarowych"„ciężarowych” opracowanych w 1857 roku przez księcia Alfreda Pallavicini. Ów Austriak znał około 120 sposobów podnoszenia ciężarów w tym kilkanaście przypominających dzisiejszy martwy ciąg

Klasyczny martwy ciąg polega na uchwyceniu sztangi oburącz w skłonie, (ręce na szerokość barków, stopy na szerokość bioder) i uniesieniu sztangi na wysokość bioder z zachowaniem prostego grzbietu w odcinku lędźwiowym. Większość federacji dopuszcza także martwy ciąg w wersji "sumo"„sumo”, gdzie zawodnik staje w szerokim rozkroku, chwytając sztangę oburącz między nogami.