Atharwaweda: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
cd Andrzej Tokarczyk, poprawa linków |
|||
Linia 4:
Najstarsza nazwa ''Atharwawedy'' brzmiała ''Atharwangirasas'' – czyli [[Atharwanowie]] i [[Angirasowie]]. Pierwsi to ród mitycznych, półboskich kapłanów wywodzących się od [[Atharwan]]a, który zajmował się praktykami zapewniającymi pomyślność ale i posiadał umiejętność uśmiercania czarami wrogów. Angirasowie ("synowie nieba i bogów") zaś to mędrcy i mityczni kapłani ognia, jednocześnie wykonawcy "wrogich praktyk magicznych", wzywani w ''Atharwawedzie'', aby odwracali zło i nękali wrogów<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Tokarczyk|imię= Andrzej|autor link=Andrzej Tokarczyk|tytuł= Hinduizm| rozdział= Zagada czwartej sanithy| |wydawca= [[KAW]]|miejsce= Warszawa|rok= 1986|strony= 26|isbn= 8303016105}}</ref>. Nazwa ''Atharwangirasas'' odzwierciedla podwójny charakter tej sanhity, która zawiera część "pomyślną" i "straszną". Z biegiem czasu wyłoniła się nazwa krótsza, wywodząca się od pierwszego członu nazwy wcześniejszej.
==Linie przekazu (śakha) =
Z przekazów tradycji wedyjskiej, znanych jest dziewięć szkół ([[śakha]]) ''Atharwawedy''
# ''paippalāda''
# ''stauda''
Linia 18:
Zachowały się dwie redakcje ''Atharwawedy'', znacznie różniące się od siebie (zarówno w treści, jak w układzie tekstów):
* ''śaunakija''
* ''paippalada''
=== ''Śaunakija'' ===
''Śaunakija'' składa się z ok. 6 tysięcy strof zebranych w ''sukta'', które podzielono na 20 rozdziałów (''kanda''). Zachowało się wiele manuskryptów z ''Śaunakiją'', najstarsze pochodzą z XVII w.
==== Budowa ''Śaunakiji'' ====
* Rozdziały I-VII – zawierają krótkie sukty (1-18 strof) o treści magicznej.
* Rozdziały VIII-XII – zawierają nieco dłuższe sukty (21-73 strof) o treści magicznej, rytualnej, spekulacyjnej. Każdy rozdział zawiera 10 sukt, oprócz dwunastego, w którym znalazło się tylko pięć sukt (ale za to najdłuższych).
* Rozdziały XIII-XVIII – zawierają długie sukty pogrupowane według tematyki, np. XIII rozdział poświęcono Słońcu, XIV rozdział zawiera teksty związane ze ślubem, XV rozdział poświęcono [[Wratja|wratjom]] – nieortodoksyjnym grupom wędrownym z własnym kultem, XVIII – zawiera teksty pogrzebowe, itd.
* Rozdział XIX to prawdopodobnie późniejszy dodatek, zawiera sukty o takiej samej tematyce jak wcześniejsze rozdziały, ale których jeszcze nie uwzględniono.
* Rozdział XX – najmłodszy – składa się z 143 sukt, z czego tylko 13 jest oryginalnych, resztę zaczerpnięto z ''Rygwedy''. Głównie są to hymny do [[Indra|Indry]], związane z rytuałem ''śrauta''. Prawdopodobnie dodano je po to, aby "uświęcić" ''Atharwawedę'' i usprawiedliwić jej włączenie do kanonu.
Teksty ''Atharwawedy'' zapożyczone z ''Rygwedy'' pochodzą głównie z mandali dziesiątej, pierwszej oraz ósmej.
=== ''Paippalada'' ===
''Paippalada'' składa się z 6,5 tysiąca strof, pogrupowanych w 20 rozdziałów, jednakże ich rozmiary, układ tekstów i tematyka są inne niż w ''Śaunakiji''. Przez wiele lat posiadano tylko jeden manuskrypt z tą redakcją ''Atharwawedy'' i to w dodatku w bardzo złym stanie (pochodził z [[Kaszmir (region)|Kaszmiru]], z początku XVI w.). Później odkryto jeszcze kilka manuskryptów w [[Puri]] (stan Orisa).
| |||