Księga Suda: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →top: poprawa pisowni, replaced: sa → są |
m poprawa linków |
||
Linia 5:
Najstarsze i najlepsze rękopisy przekazują tytuł "Księga Suda". Sam termin "suda" w języku greckim nic nie znaczy, a próby jego wyjaśnienia nie przyniosły rozstrzygających rezultatów. Próbowano wywodzić go z łacińskich słów ''suda'' (trudź się) i ''sudes'' (obóz warowny). XII-wieczny uczony [[Eustathios z Tessaloniki]] podał natomiast imię Suidas jako imię autora księgi - wysunięto przypuszczenia, że było to zhellenizowane imię słowiańskie (wyprowadzane od słowa ''swidba'' - "jasność", "światło"), kwestia autorstwa dzieła i jego tytułu nie została jednak do tej pory rozwiązana.
Prócz stanowiących większość treści wiadomości historycznych i literackich księga przekazuje także informacje z teologii, geografii i filozofii. Ich wartość jest jednak bardzo zróżnicowana - zależy od źródeł, z których czerpał autor, który posługiwał się nimi przy tym przypadkowo i bezkrytycznie. Księga zawiera więc wiele nieporozumień i błędów, zwłaszcza wobec słów homonimicznych, a także dodatki i opuszczenia późniejszych skrybów. Ogółem księga wymienia 4 tys. autorów, wiadomości z filozofii czerpie przy tym przede wszystkim z [[Diogenes Laertios|Diogenesa Laertiosa]], a z historii głównie z [[Konstantyn Porfirogeneta|Konstantyna Porfirogenety]]. Do innych głównych źródeł należą ''[[Biblioteka (dzieło Focjusza)|Biblioteka]]'' [[Focjusz I Wielki|Focjusza]], zaginiony ''Onomatolog'' [[Hezychiusz z Miletu|Hezychiusza]]
Hasła ułożone są uporządkowane według zasady antystojcheicznej, zastosowanej po raz pierwszy w IX w. przez [[Teognostos]]a - nie według porządku alfabetu greckiego, ale według wymowy dawniej różnych, a w wymowie bizantyjskiej ujednoliconych głosek. Hasła zaczynają się więc kolejno od ''a'', ''b'', ''g'', ''d'', ''aj'' (wymawianego przez Bizantyjczyków jako "e"), ''e'', ''z'', ''ej'' (wymawianego "i"), ''ē'' (wymawianego "i"), ..., ''o'', ''ō'', ''p'', ''r'', ''s'', ''t'', ''oj'' (wymawianego "y") itd. Taką samą kolejność mają głoski na drugim miejscu wyrazu.
| |||