'''Kalendarz księżycowy''' (lunarny) – [[kalendarz]] oparty na [[faza Księżyca|fazach Księżyca]]. [[Rok księżycowy]] ma 354 [[dzień|dni]] i dzielony był na 12 [[miesiąc synodyczny|miesięcy synodycznych]] (po 29 lub 30 dni). Różnica około 11,25 dni w stosunku do [[rok słoneczny|roku słonecznego]] powodowała przesuwanie się [[Pora roku|pór roku]] w stosunku do miesięcy [[Rok kalendarzowy|roku kalendarzowego]].
Znany był wszystkim ludom starożytnym. Konsekwencją stosowania tego kalendarza była pogłębiającą się różnica między czasem mierzonym ruchem Księżyca a czasem mierzonym ruchem Słońca. Większość ludów starożytnych była świadoma tego problemu. Babilończycy używali kalendarza, który składał się z 12 miesięcy liczących na przemian 29 i 30 dni, a więc w sumie 354 dni. Przy takim sposobie odmierzania czasu, po trzech latach brakuje mniej więcej 3 razy 11, czyli 33 dni w stosunku do kalendarza zwrotnikowego. Różnica ta stale wzrasta, ponieważ rok słoneczny liczy 12 miesięcy księżycowych plus około 11 dni. Aby rozwiązać tę kwestię, każdy miesiąc został przypisany do określonej grupy gwiazd. Kiedy więc jakaś gwiazda nie pojawiła się w danym miesiącu, wtedy władca podejmował decyzję o dodaniu 13 miesiąca.
W [[kalendarz rzymski|kalendarzu rzymskim]] miał 355 dni, a rok księżycowy uzgadniano co pewien czas z rokiem słonecznym przez dodanie miesiąca przestępnego o 22 lub 23 dniach. Kalendarz muzułmański przyjmuje, że jeden rok ma 354 dni, a drugi 355.
Dzięki odkryciu greckiego astronoma [[Meton]]a (V w. p.n.e.), który stwierdził, że co 19 lat cykl księżyca się powtarza ([[cykl Metona]]), można było rozpocząć prace nad unowocześnieniem kalendarza.
