Statyczna próba rozciągania: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Strain diagram.svg|left]]

Przykładowy wykres naprężenie-odkształcenie (dla próbki z materiału ciągliwego) pokazuje rysunek po lewej. Początkowo wzrost przykładanej siły powoduje liniowy wzrost odkształcenia, aż do osiągnięcia [[granica proporcjonalności|granicy proporcjonalności]] '''R_H'''. W zakresie tym obowiązuje [[prawo Hooke'aHooke’a]]. Następnie po osiągnięciu wyraźnej [[Granica sprężystości|granicy sprężystości]] '''R_sp''' materiał przechodzi w stan plastyczny, a odkształcenie staje się nieodwracalne. Jeżeli niemożliwe było określenie wyraźnej [[granica sprężystości|granicy sprężystości]] to wyznacza się umowną [[granica sprężystości|granicę sprężystości]] '''R_0,05%'''. Dalsze zwiększanie naprężenia powoduje nieliniowy wzrost odkształcenia (płynięcie materiału), aż do wystąpienia zauważalnego, lokalnego przewężenia zwanego szyjką. Naprężenie, w którym pojawia się szyjka, zwane jest [[wytrzymałość na rozciąganie|wytrzymałością na rozciąganie]] '''R_m'''. Dalsze rozciąganie próbki powoduje jej zerwanie przy [[Naprężenie zrywające|naprężeniu zrywającym]] '''R_u'''. Wykres przedstawia dwie linie. Przerywana pokazuje naprężenie rzeczywiste '''σ₂''' obliczane przy uwzględnieniu przewężenia próbki. Linia ciągła σ₁ pokazuje stosunek siły do przekroju początkowego. Czyni się tak, by zaobserwować wartość '''R_m''', będącą lokalnym maksimum krzywej. Ten ogólny przypadek znacznie różni się dla różnych materiałów. Przykładowo materiały kruche nigdy nie przechodzą w stan plastyczny, lecz wcześniej ulegają zerwaniu. Dla wielu materiałów granica plastyczności jest trudna do określenia, gdyż nie istnieje wyraźnie przejście z zakresu sprężystego do plastycznego. Wyznacza się wtedy umowną [[granica plastyczności|granicę plastyczności]] '''R_0,2%'''. W przypadku wystąpienia widocznego płynięcia badanego materiału wyznacza się górną '''R_eH''' i dolną '''R_eL''' [[granica plastyczności|granicę plastyczności]].