Adagio g-moll (Albinoni): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m WPCleaner v1.26 - poprawa linków: koncert (forma muzyczna) |
m WP:SK, drobne redakcyjne |
||
Linia 1:
'''Adagio g-moll na smyczki i organy''' – jeden z najsłynniejszych utworów [[Muzyka poważna|muzyki poważnej]], powszechnie kojarzony z nazwiskiem '''[[Tomaso Albinoni|Tomasa Albinoniego]]''', należy do [[mistyfikacja|mistyfikacji]] muzycznych. W rzeczywistości, do Albinoniego w tym utworze należy jedynie partia basu.
Całą nadbudowę ([[melodia]], [[harmonia (muzyka)|harmonizacja]], [[Rytm (muzyka)|rytm]] i [[Instrumentacja|instrumentację]]) napisał [[Remo Giazotto]] (1910-1998). Ów włoski muzykolog pod koniec II wojny światowej odnalazł w gruzach biblioteki w [[Drezno|Dreźnie]] fragment orkiestrowej partii ''basu'' nieznanego [[koncert (forma muzyczna)|koncertu]] (lub [[sonata|sonaty]]) Albinoniego. Ponieważ reszta partytury zginęła podczas bombardowania, Giazotto postanowił ocalić resztę, nadając jej kształt dzieła ukończonego i komponując w roku [[1949]] słynne później ''Adagio''. Wydał je natomiast pod nazwiskiem Albinoniego (po raz pierwszy - ''Ed. Ricordi'', [[1958]]), wskazując siebie jedynie jako
Powyższy stan wiadomości przetrwał do lat 80. XX wieku. Od roku 1985 Państwowa Biblioteka w Dreźnie (''Staatsbibliothek Dresden'') w swoich listach i publikacjach regularnie prostuje informację, jakoby kiedykolwiek była w posiadaniu tego rękopisu Albinoniego; zaznacza, że Giazotto nigdy nikomu nie udostępnił rękopisu do wglądu i stwierdza, iż ''Adagio'' to utwór, który
''Adagio Albinoniego'' otrzymało rozgłos międzynarodowy m.in. dzięki [[Herbert von Karajan|Herbertowi von Karajanowi]], który nagrał i często włączał ten utwór do programu swoich koncertów.
{{Przypisy}}
{{
[[Kategoria:Mistyfikacje]]
[[Kategoria:Dzieła muzyki poważnej]]
| |||