Działo bezodrzutowe: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m int. |
|||
Linia 5:
Do wad można zaliczyć: małą prędkość wylotową pocisków, zmniejszającą zasięg i energię kinetyczną, powstawanie niebezpiecznej strefy z tyłu działa (spowodowanej wylatującymi gazami prochowymi) oraz trudność w użytkowaniu działa w pomieszczeniach zamkniętych. Innym problemem jest większa masa ładunku miotającego spowodowana tym, że pewien jego procent musi zostać spożytkowany na wytworzenie gazów tworzących siłę przeciwstawną odrzutowi. Powoduje to zwiększenie ciężaru amunicji, przy takiej samej masie i energii kinetycznej pocisku, co w artylerii klasycznej (bez charakterystyk bezodrzutowych).
Od [[Granatnik przeciwpancerny|granatnika przeciwpancernego]] różni się gwintowaną lufą, która nadaje pociskom ruch obrotowy dla stabilizacji; granatniki są z reguły gładkolufowe, a pociski stabilizowane brzechwowo (w przypadku mniejszych dział jak [[Granatnik Carl Gustaf|Carl Gustaf]], określeń tych używa się czasem wymiennie).
Dzięki małej masie i niewielkim wymiarom mają dużą manewrowość. Wykorzystywane są w wojskach powietrznodesantowych i oddziałach specjalnych do zwalczania opancerzonych wozów bojowych. Pozwalają na duże nasycenie jednostek piechoty stosunkowo skuteczną bronią przeciwpancerną.
[[Plik:
== Zobacz też ==
* [[356 mm działo bezodrzutowe Gerät 104|Gerät 104]] – działo bezodrzutowe o największym kalibrze
== Bibliografia ==
* {{cytuj książkę|nazwisko=Ciepliński|imię=Andrzej|nazwisko2=Woźniak|imię2=Ryszard|tytuł=Encyklopedia współczesnej broni palnej|rok=1994 |wydawca= Wydawnictwo WiS|miejsce=Warszawa |isbn = 83-86028-01-7}}
| |||