Pochodził z rodziny chłopskiej zamieszkałej w Namanganie (obecnie Dżyzak), od 1939 należał do partii komunistycznej, 1941 ukończył Wydział Filologiczny Państwowego Uniwersytetu w Taszkencie, a 1948 zaocznie Wyższą Szkołę Partyjną. Od 1935 był nauczycielem w szkole średniej, 1938-19411938–1941 sekretarzem odpowiedzialnym i zastępcą redaktora naczelnego wydawanej w [[Samarkanda|Samarkandzie]] gazety "Lenin yoʻli" (tłum. ''ścieżka Lenina''), 1941-19421941–1942 służył w [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]], uczestniczył w wojnie z Niemcami, po ranieniu został odesłany do Uzbekistanu. W latach 1942-19441942–1944 był redaktorem naczelnym "Lenin yoʻli", 1944-19471944–1947 sekretarzem Komitetu Obwodowego Komunistycznej Partii (bolszewików) Uzbekistanu w Samarkandzie. W latach 1947-19491947–1949 pracował jako redaktor odpowiedzialny pisma „Czerwony Uzbekistan”, 1949-1950 przewodniczący Związku Pisarzy Uzbekistanu, 21 sierpnia 1950 został przewodniczącym Prezydium Rady Najwyższej Uzbeckiej SRR (do 24 marca 1959). Od 25 lutego 1956 do 17 października 1961 zastępca członka, a od 31 października 1961 do końca życia członek Komitetu Centralnego [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|KPZR]] i zastępca członka Prezydium KC KPZR (od 31 października 1961 do 29 marca 1966), od 1962 do października 1964 członek Środkowoazjatyckiego Biura KC KPZR. Delegat na XIX, XXI, XXI, XXII, XXIII i XXIV zjazdy KPZR. 15 III 1959 został I sekretarzem Komunistycznej Partii Uzbekistanu i pozostał na tym stanowisku do śmierci. Od 8 kwietnia 1966 do końca życia zastępca członka Biura Politycznego KC KPZR, 1950-1983 deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 3 do 10 kadencji, od 1970 członek Prezydium Rady Najwyższej ZSRR.
W 1945 wydał zbiór wierszy „Mening nafratim”, w 1951 pierwszy tom powieści „Zwycięzcy” (uzb. ''Gʻoliblar''), w 1956 powieść „Kashmir qoʻshigʻi”, a w 1967 książkę „Doʻstlik ramzi”.
