Analfabetyzm: Różnice pomiędzy wersjami

W średniowiecznej Polsce podobnie jak w innych krajach Europy analfabetyzm obejmował przytłaczającą większość ludności. Pisać i czytać potrafili jedynie przedstawiciele duchowieństwa, urzędnicy dworscy i Żydzi. Pierwszym władcą Polski potrafiącym czytać i pisać był [[Mieszko II Lambert|Mieszko II]] a ostatnim nie posiadającym tej umiejętności [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierz Jagiellończyk]]<ref>Roman Marcinek, ''Encyklopedia Polski'', Kraków 1996, s. 16.</ref>.

Analfabeci według wyznań w 1931 w II Rzeczpospolitej (dane w procentach):

* ewangelickie -– 9,9%

* mojżeszowe -– 15,4%

* rzymskokatolickie -– 17,2%

* greckokatolickie -– 38,5%

* prawosławne -– 52,5%<ref>''Fokus. Historia Nr 5 (119) 2017.''</ref>.

Planową akcję likwidacji analfabetyzmu w Polsce przeprowadził w latach 1949-19521949–1952 rząd [[Polska Ludowa|Polski Ludowej]]. Pierwsze próby podjęto już w 1945 r. Departament Oświaty i Kultury Dorosłych Ministerstwa Oświaty opracował projekt dekretu o obowiązkowym nauczaniu analfabetów. Jednak dopiero ustawa z 7 lipca 1949 r. wprowadziła obowiązek bezpłatnej nauki dla analfabetów i półanalfabetów od 14 do 50 roku życia. Na [[Ludowe Wojsko Polskie]] również nałożono obowiązek nauczania żołnierzy odbywających służbę wojskową. Świadectwa ukończenia kursu otrzymało 618 298 osób. W 1952 r. sejm uchwalił zakończenie akcji<ref>Tadeusz Łepkowski, ''Mały słownik historii Polski'', Warszawa 1964, s. 170.</ref>. W 1958 rozpoczęto likwidację wtórnego analfabetyzmu, który stał się zjawiskiem marginalnym i wynosił w 1978 -– 0,9%<ref>Tadeusz Łepkowski, ''Leksykon historii Polski po II wojnie światowej 1944-1997'', Warszawa 2003, s. 15.</ref>.