Kodeks majuskułowy (Nowy Testament): Różnice pomiędzy wersjami

[[Johann Jakob Wettstein]] (1693–1754) na oznaczenie majuskułów posłużył się dużymi literami alfabetu łacińskiego (A, B, C, D), natomiast na oznaczenie [[Kodeks minuskułowy (Nowy Testament)|minuskułów]] użył cyfr arabskich. W XIX wieku odkryto cały szereg nowych kodeksów majuskułowych i wyczerpały się litery alfabetu łacińskiego, więc [[Konstantin von Tischendorf]] (1815–1874) i [[Frederick Henry Ambrose Scrivener|F.H.A. Scrivener]] (zm. 1891) sięgnęli do alfabetu greckiego (Δ, Γ, Λ, Π, Σ, Ψ, Ω) i hebrajskiego (א ב ג ד)<ref name = Gregory1908>{{Cytuj książkę|nazwisko=Gregory|imię=Caspar René|autor link=Caspar René Gregory|tytuł=Die griechischen Handschriften des Neuen Testament|url=http://www.archive.org/stream/diegriechischen00greggoog#page/n183/mode/2up|rok=1908|wydawca=J. C. Hinrichs'sche Buchhandlung|miejsce=Leipzig|strony=172-175}}</ref>. Wkrótce zaczęto stosować takie oznakowania: O^a — O^g, I¹ — I⁷. Niektóre z nich mogły wprowadzać w błąd, np. O^c, w którym ^c sugerować może korektora. Ponieważ liczba kodeksów majuskułowych w dalszym ciągu wzrastała Caspar René Gregory (1846-1917) zaproponował cyfryliczby arabskie poprzedzone zerem (01, 02, 03, 04), by odróżnić je od minuskułów (1, 2, 3, 4)<ref>{{Cytuj książkę|nazwisko=Gregory|imię=Caspar René|autor link=Caspar René Gregory|tytuł=Die griechischen Handschriften des Neuen Testament |url=http://www.archive.org/stream/diegriechischen00greggoog#page/n5/mode/2up |rok=1908|wydawca=J.C. Hinrichs'sche Buchhandlung|miejsce=Leipzig|język=de}} </ref>.