Poczajowska Ikona Matki Bożej: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m ort.:Bełz, ale bełski (choć w dawnych źródłach bywa inaczej), poprawa linków |
|||
Linia 27:
Ikona od swojego powstania znajduje się w monasterze w Poczajowie, w toku swojej historii należącym kolejno do prawosławnych, [[Zakon Bazylianów Świętego Jozafata|unickiego zakonu bazylianów]] i ponownie do prawosławnych. Była darem Anny Hojskiej dla rozwijającej się wspólnoty monastycznej, przekazanym dla niej w 1597<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Pawluczuk| imię = Urszula Anna | tytuł = Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej| wydawca = Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku| miejsce = Białystok| rok = 2007| strony = 43| isbn = 978-83-7431-127-4}}</ref>. Według powszechnie przyjmowanej wersji, sama Hojska otrzymała ikonę w 1559 od metropolity Neofita, późniejszego patriarchy Konstantynopola. W rzeczywistości ikona najprawdopodobniej została wręczona Hojskiej przez Nikifora, duchownego Patriarchatu Konstantynopola, przejeżdżającego przez Rzeczpospolitą i sądzonego za szpiegostwo na rzecz [[Turcja|Turcji]]<ref name="er">R. Ergetowski. ''Poczajowska Ławra''. „Wrocławskie Studia Wschodnie”, nr 9 (2005), s. 104.</ref>. Wizerunek prawdopodobnie pochodził z ziem macedońskich lub bułgarskich<ref name="er"/>.
Jeszcze w czasie, gdy ikona znajdowała się w domu Hojskiej, miała emanować światłem i uzdrowić niewidomego brata właścicielki. W 1623 na monaster najechał siostrzeniec donatorki, [[kasztelan]]
[[File:NMP Poczajowska.JPG|thumb|left|Rzymskokatolicki obraz Matki Bożej Poczajowskiej z połowy XIX w. Ze zbiorów [[Muzeum Ukraińskich Ikon Domowych]] w [[Kompleks Historyczno-Kulturalny „Zamek Radomyśl”|Zamku Radomyśl]]<ref>Богомолець. О. „Замок-музей Радомисль на Шляху Королів Via Regia”. – Київ, 2013</ref>]]
Sławę cudownego wizerunek zyskał w 1675, kiedy według Cerkwi prawosławnej modlitwa przed nim sprawiła, że sama Matka Boża razem ze zmarłym w 1651 ihumenem [[Hiob Poczajowski|Hiobem]] ukazała się nad monasterem i uchroniła go przed atakiem tatarskim. W rzeczywistości Tatarzy, jak się wydaje, z nieznanych bliżej powodów zdecydowali się nie podejmować po raz drugi ataku na klasztor, który był słabo umocniony.
|