Ablatyw: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 90.190.69.13) i przywrócono wersję 48870707 autorstwa Patelnia brak źródeł |
Artykuł wprowadza w błąd. Staropolskiemu nie był znany ablatyw (ani też pra-bałto-słowiańskiemu). Wpływ łaciński też fałszywy - w większości j. słowiańskich występuje konstrukcja SUPER+GEN, pl. konstruckja z "od" to innowacja. |
||
Linia 5:
Ablatyw jest charakterystyczny dla [[łacina|łaciny]], która jako jedyny język europejski przechowała ten [[przypadek]] z pierwotnego zestawu ośmioprzypadkowej deklinacji praindoeuropejskiej. Spełnia też rolę narzędnika i miejscownika na zasadzie [[synkretyzm przypadków|synkretyzmu przypadków]] (w łacinie nie ma oddzielnego narzędnika, a miejscownik jest w zasadzie w zaniku) i poza tym ma funkcję syntaktyczną [[okolicznik]]a, czyli odpowiada na cały wachlarz pytań okolicznikowych, np. ''ablativus qualitatis'' (jaki?), ''ablativus instrumenti'' (czym?), ''ablativus auctoris'' (przez kogo?), ''ablativus temporis'' (kiedy?), ''ablativus modi'' (jak?), ''ablativus pretii'' (za ile?) - dużą część tych funkcji w języku polskim pełnią: narzędnik, miejscownik, dopełniacz lub wyrażenia okolicznikowe.
Jako osobny przypadek występuje ablatyw także w [[sanskryt|sanskrycie]] i w [[język awestyjski|awestyjskim]].
== Język tatarski ==
|