'''Epikleza''' ([[Język grecki|gr.]] ''wezwanie'') jest to- każde wezwanie skierowane do [[Bóg|Boga]], aby pobłogosławił lub uświęcił rzecz stworzoną (por. 1 Tm 4, 1-5). W [[Anafora|anaforze]] [[Kanon (prawo kanoniczne)|kanonu]] [[msza]]lnego, epikleza jest [[modlitwa|modlitwą]] błagalną, aby [[Duch Święty]] albo [[Syn Boży]] zstąpił na dary ofiarne i zamienił je w Ciało i Krew [[Chrystus]]a dla duchowego pożytku tych, którzy je przyjmują. W [[Średniowiecze|Średniowieczu]] trwał spór o to, czy konsekracja dokonywała się przez słowa ustanowienia, jak to utrzymywali [[łacina|łacinnicy]], czy łącznie z następującą epiklezą, jak to jest w większości anafor tradycji [[Grecja|greckich]] i w ogóle wschodniej (por. DH 1017, 2718, 3556). Reforma liturgiczna, dokonana po [[Sobór Watykański II|Soborze Watykańskim II]] sprawiła, że w nowych [[Modlitwa eucharystyczna|modlitwach eucharystycznych]] umieszczono epiklezę przed [[Konsekracja|konsekracją]] (prośba, aby przemienione zostały dary) i po konsekracji (prośba, aby przemienieni zostali przystępujący do Komunii Św. ). Wydaje się, że dyskusja, czy modlitwa ''Uświęć tę ofiarę'' ([[Łacina|łac.]] ''quam oblationem'' = tę ofiarę) przed konsekracją oraz ''Racz wejrzeć na nie'' ([[Łacina|łac.]] ''Supra quae'') i ''Pokornie Cię błagamy'' ([[Łacina|łac.]]. ''Supplices te'') po konsekracji w starym [[Kanon rzymski|Kanonie Rzymskim]] (pierwsza modlitwa eucharystyczna) są częściami epiklezy, została rozstrzygnięta na korzyść opinii, iż cała anafora jest epiklezą.
