RMS Titanic: Różnice pomiędzy wersjami

Początkowo pasażerowie nie byli skłonni do zamiany wyglądającego na niezagrożony, spokojnego i rozświetlonego statku na łódź ratunkową. Na rozkaz kapitana orkiestra rozpoczęła grę, w celu zapobiegnięcia rozprzestrzenianiu się ewentualnej [[panika|paniki]]. O fakcie, że dla połowy ludzi brak jest miejsca w szalupach, wiedziało jedynie kilku ludzi na pokładzie. Objawy paniki rozpoczęły się dopiero po pierwszej w nocy. Gołym okiem było widoczne nienaturalne zanurzenia statku – ktokolwiek podszedłby w okolice mostka kapitańskiego, zobaczyłby zanurzony całkowicie w wodzie dziób. Jednocześnie powoli wynurzyły się trzy ogromne śruby. Towarzyszyły temu ogromne naprężenia w kadłubie – co chwilę słychać było odgłos gwałtownie napinającej się masy stali. Kiedy do wody runął pierwszy komin, co do losu statku nie było już wątpliwości. O godzinie drugiej w nocy, tj. w dwie godziny i dwadzieścia minut po zderzeniu z górą lodową, przestał pracować generator prądu. Tonący statek spowiły ciemności. Jednocześnie narastały złowieszcze odgłosy, dobiegające z wnętrza statku. Stercząca niemal pionowo [[rufa]] odłamała się od przedniej części. Dziobowa część statku, która nabrała wody podczas tonięcia, natychmiast poszła na dno. [[Rufa]] jeszcze przez kilka chwil kołysała się na powierzchni wody niczym korek, by ostatecznie zniknąć pod wodą o godzinie drugiej dwadzieścia pięć, [[15 kwietnia]] [[1912]]. [[Wraki polskiego wybrzeża|Wrak]] statku osiadł na dnie Atlantyku na głębokości ok. 3800 m. Rozbitków, którzy uratowali się w szalupach wzięła na pokład [[RMS Carpathia|Carpathia]], która dopłynęła na miejsca katastrofy o godzinie 4,00 nad ranem.

 

 

=== Wrak statku ===