Muzyka liturgiczna: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 1:
{{Dopracować|źródła=2017-08|styl=2017-08|POV=2017-08|linki=2017-08|linkizew=2017-08}}
 
'''Muzyka liturgiczna''', muzyka kościelna – [[muzyka]] służąca obrzędowi religijnemu, która według zaleceń władz danego [[Kościół (organizacja)|kościoła]] jest odpowiednia przy odprawianiu [[Liturgia|liturgii]].
 
W [[Kościół łaciński|Kościele katolickim]] reguły wykonywania utworów muzycznych są [[Kodyfikacja|skodyfikowane]] i określają je [[Encyklika|encykliki]]określają je dokumenty papieskie i [[konstytucjasoborowe, apostolska|konstytucje]]m.in.:
* motu proprio ''Tra le sollecitudini'' [[Pius X|św. Piusa X]] ([[1903]]),;
* motu proprio ''Divini cultus'' [[Pius XI|Piusa XI]] ([[1928]]), Mediator Dei ([[1947]]);
* orazmotu proprio ''Musicae sacrae disciplina'' [[Pius XII|Piusa XII]] ([[1955]]),;
* konstytucja [[sobór powszechny|soborowa]] ''Sacrosanctum Concilium'' ([[1963]]).
Udział muzyki w liturgii mogą również regulować instrukcje Kongregacji do spraw Seminariów i Uniwersytetów i do spraw Kultu. Muzyka spełnia rolę służebną w stosunku do liturgii, i ma na celu uświęcać człowieka i głosić chwałę [[Bóg|Boga]]. Była też inna interpretacja muzyki liturgicznej, której reprezentantem był [[Pius XII]], zakładająca równorzędność muzyki wobec liturgii.
 
Muzyka liturgiczna rozwinęła się z jednogłosowego [[Chorał gregoriański|chorału gregoriańskiego]]. Poprzez dodawanie doń głosów powstawały wielogłosowe formy [[organum]], konduktusu, [[motet]]u. Szczytową komplikację [[Polifonia|polifoniczną]] osiągnęła w twórczości kompozytorów [[Niderlandy (region historyczny)|niderlandzkich]]. Styl [[chór]]alny [[a cappella]] stał się wzorem muzyki kościelnej uznanym przez [[Sobór trydencki]] ([[1545]]-[[1563]]). [[Barok]] w kościele katolickim rozwinął gatunki wokalno-instrumentalne: [[oratorium]] i [[Kantata|kantaty]].