Molla Mallory: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Bibliografia: szablon |
m MalarzBOT: przenoszę odnośniki bezpośrednio za poprzedzający tekst (WP:CHECK#67) |
||
Linia 44:
Jej nazwisko jest związane przede wszystkim z turniejem o mistrzostwo USA, obecnym [[US Open]]. Mallory pozostaje rekordzistką tej imprezy pod względem liczby triumfów singlowych – tytuły zdobywała nieprzerwanie w latach 1915-1918 (w tym w 1917 w turnieju noszącym nazwę ''National Patriotic''), potem w latach 1920-1922, a po raz ostatni w 1926. O pierwszym triumfie w 1915 zdecydował finał turnieju pretendentek (''All Comers''), w którym pokonała [[Hazel Hotchkiss Wightman]] w trzech setach (mająca prawo udziału w finale ''challenge round'' ubiegłoroczna zwyciężczyni [[Mary Kendall Browne]] nie przystąpiła do turnieju). Po ostatni tytuł Mallory sięgnęła w wieku 42 lat, co czyni ją najstarszą triumfatorką turnieju [[Wielki Szlem (tenis)|wielkoszlemowego]] w grze pojedynczej. W finale w 1926 pokonała znaną bardziej z sukcesów deblowych [[Elizabeth Ryan]], mimo iż w decydującym secie przegrywała już 0:4, a potem musiała bronić piłki meczowej przy stanie 6:7.
Molla Mallory była jedyną zawodniczką, która w rywalizacji amatorskiej w USA w 1921 r. zdołała pokonać słynną, ale zmęczoną długą podróżą z Europy, i jak się później okazało chorą na koklusz [[Suzanne Lenglen]]. Mallory wygrała pierwszego seta 6-2. Na początku drugiego Lenglen dostała napadu kaszlu i była zmuszona poddać mecz. Lenglen zrewanżowała się rywalce rok później w finale [[Wimbledon]]u, w którym oddała Mallory zaledwie dwa gemy. Był to najkrótszy finał na Wimbledonie, trwał 23 minuty
W 1924 r. ponownie [[Norwegia na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1924|reprezentowała Norwegię]] na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1924|igrzyskach w Paryżu]].
| |||