Leon Stankiewicz: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Bibliografia: poprawa daty wydania
JDavid (dyskusja | edycje)
m WP:SK, poprawa linków
Linia 1:
'''Leon Józef Stankiewicz''' (ur. [[25 września]] [[1892]] w [[Łubno (województwo podkarpackie)|Łubnie]] k. [[Dynów|Dynowa]], zm. [[26 października]] [[1968]] w [[Ogorzeliny|Ogorzelinach]], pochowany w [[Starogard Gdański|Starogardzie Gdańskim]]) – [[Polska|polski]] [[adwokat]], [[notariusz]], działacz społeczny i polityczny.
 
== Lata 1892-19191892–1919 ==
Urodził się w poddynowskim [[Łubno (województwo podkarpackie)|Łubnie]] jako syn Karola i Stanisławy Stankiewiczów. Pochodził z wywodzącej się z [[Litwa|Litwy]] rodziny o tradycjach ziemiańskich od pokoleń osiadłej w [[Dynów|Dynowie]]. Miał liczne rodzeństwo w tym brata Bronisława Stankiewicza ([[Ksiądz|księdza]]) i Eugeniusza Stankiewicza (również [[adwokat]]a).
 
Szkołę ludową ukończył w [[Dynów|Dynowie]], później uczył się w gimnazjum realnym im. Cesarza Franciszka Józefa w [[Drohobycz]]u gdzie jego kolegami z klasy byli między innymi [[Michał Tokarzewski-Karaszewicz|Michał Karaszewicz-Tokarzewski]] i [[Kazimierz Wierzyński]]. Do klasy o rok wyższej, razem z [[Bruno Schulz]]em uczęszczał jego brat Bronisław. W roku 1911 Leon Stankiewicz uzyskał [[Matura|maturę]] i podjął studia prawnicze na [[Lwowski Uniwersytet Narodowy im. Iwana Franki|Uniwersytecie Lwowskim]]. W roku akademickim 1914/1915 studiował na [[Uniwersytet Wiedeński|Uniwersytecie Wiedeńskim]]. Po ukończeniu studiów i zdaniu egzaminów rządowych prawno-historycznego, sądowego i z nauk politycznych został powołany do wojska austriackiego i wysłany na front. Został ranny w [[Bitwa nad Piawą|ofensywie nad Piavą]]. Po wyleczeniu ran wstąpił na ochotnika do tworzącego się wojska polskiego i walczył na froncie ukraińskim oraz bolszewickim. We wrześniu 1919 r. został zdemobilizowany.
 
== Lata 1920-19391920–1939 ==
Podjął pracę jako [[Aplikacja (prawo)|aplikant]] sądowy w [[Poznań|Poznaniu]]. W roku 1923 zdał egzamin asesorski i uzyskał prawo wykonywania zawodu [[Sędzia|sędziowskiego]] i [[Adwokat|adwokackiego]]. Praktykę adwokacką podjął w [[Starogard Gdański|Starogardzie Gdańskim]]. Kancelarię prowadził nieprzerwanie do wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Jednocześnie wykonywał przez pewien czas (co najmniej w latach 1926-19301926–1930) zawód [[notariusz]]a na obwód Sądu Apelacyjnego w [[Toruń|Toruniu]] z siedzibą w Starogardzie.
 
Oprócz aktywnej działalności zawodowej był zaangażowany społecznie i politycznie. W 1929 roku wszedł do [[Rada gminy|Rady Miejskiej]] Starogardu, w której był prezesem Klubu Narodowego. Po zamachu na [[Bronisław Pieracki|Bronisława Pierackiego]] został aresztowany i zatrzymany przez tydzień w więzieniu w Starogardzie na podstawie art. 2 rozporządzenia Prezydenta RP z 17 czerwca 1934 w sprawie osób zagrażających bezpieczeństwu, spokojowi i porządkowi publicznemu. Był także związany z [[Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”|Polskim Towarzystwem Gimnastycznym „Sokół”]], w którego strukturach pełnił różne funkcje.
 
Występował w licznych głośnych sprawach, opisywanych często przez [[Prasa (media)|prasę]]. Podczas pobytu w [[Gdynia|Gdyni]] przy okazji sprawy dotyczącej nieprawidłowości przy budowie tamtejszej poczty zafascynowany dynamizmem procesu budowy [[Portport morski Gdynia|portu]] i miasta, postanowił włączyć się w to przedsięwzięcie. Jego kamienica, wybudowana według projektu [[Włodzimierz Prochaska|Włodzimierza Prochaski]] i [[Tadeusz Jędrzejewski (architekt)|Tadeusza Jędrzejewskiego]] przy [[Ulicaulica Świętojańska w Gdyni|ulicy Świętojańskiej]] 53<ref>[http://modernizmgdyni.pl/?p=341 Kamienica Leona Stankiewicza, ul. Świętojańska 53].</ref> była jednym z pierwszych ukończonych domów w Gdyni. Wśród jego lokatorów był między innymi [[Stefan de Walden]].
 
== Lata 1939-1968 ==
Poszukiwany przez [[Gestapo]] podczas wojny ukrywał się w rodzinnym [[Dynów|Dynowie]]. Bezpośrednio po jej zakończeniu wrócił na [[Pomorze Gdańskie|Pomorze]] i podjął od razu praktykę adwokacką w [[Gdynia|Gdyni]]. Pod wpływem [[Leon Dziubecki|Leona Dziubeckiego]] zaangażował się w próbę wskrzeszenia zdelegalizowanego [[Stronnictwo Narodowe (1928–1947)|Stronnictwa Narodowego]]. Wedle akt sprawy miał kierować SN na obszarze od [[Szczecin]]a do [[Gdańsk]]a.
 
Został aresztowany [[6 stycznia]] [[1947]] i skazany na sześć lat więzienia, a także na utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres lat trzech oraz przepadek całego mienia. W wyniku amnestii wyrok został skrócony do lat trzech.
 
Po wyjściu na wolność długo pozostawał bez możliwości pracy w zawodzie. Został także wysiedlony z [[Gdynia|Gdyni]]. Do miasta tego powrócił dopiero w [[1956]] r. i po uzyskaniu rehabilitacji w [[1958]] podjął pracę w Zespole Adwokackim nr 2. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie, której nabawił się podczas pobytu w więzieniu.
 
{{Przypisy}}
Linia 35:
* R. Szwoch, ''Słownik biograficzny Kociewia'', Starogard Gdański: TMZK, 2005, t. 1
 
{{DEFAULTSORTSORTUJ:Stankiewicz, Leon}}
[[Kategoria:Polscy adwokaci]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1892]]