Elżbieta Szydłowiecka: Różnice pomiędzy wersjami

Jedna trzecia dóbr szydłowieckich nadal należała do jej siostry, wydanej za księcia Janusza ziębickiego. Potrzebujący pieniędzy książę Janusz zwrócił się do Elżbiety z żądaniem sprzedaży Szydłowca i spłacenia mu tej części, jaką na dobrach szydłowieckich miała jego małżonka. Elżbieta i jej matka prosiły [[książęta ziębiccy|księcia ziębickiego]], aby nie zmuszał ich do sprzedaży rodzinnej ziemi, a tym samym aby Szydłowca "w obce ręce nie puścił"<ref>Jerzy Kierzkowski, ''Kanclerz Krzysztof Szydłowiecki'', t. 1, Poznań 1912, s. 308</ref>. Prosiły go także o wyrozumiałość i cierpliwość, obiecując, że gdy Elżbieta wyjdzie za mąż, "wtedy ten komu się dostanie, rad to zapłaci". Prośba przyniosła skutek, książę ziębicki bowiem zrezygnował ze sprzedaży Szydłowca, zażądał za swoją część 2000 zł. Po pewnych targach Zofia Szydłowiecka zgodziła się ostatecznie na tę kwotę i w połowie [[1547]] roku zawiadomiła zięcia, że może odebrać określoną sumę. Pełnomocnicy księcia Janusza odebrali pieniądze w [[Kraków|Krakowie]] z rąk hetmana [[Jan Amor Tarnowski|Jana Tarnowskiego]].

 

{{Przypisy}}