Neoklasycyzm w muzyce: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
m drobne techniczne, lit., drobne merytoryczne |
||
Linia 2:
nawiązujący do muzyki przedromantycznej. Dominował w muzyce europejskiej w latach dwudziestych i trzydziestych [[XX wiek]]u, oddziaływał na wielu kompozytorów amerykańskich.
Podstawowe założenie: sztuka jest fenomenem autonomicznym, jedynie estetycznym, więc w muzyce zbędny jest program (w opozycji do romantyzmu); jej zadaniem nie jest komentowanie świata (w opozycji do ekspresjonizmu) ani oddziaływanie na emocje - konsekwentnie unikano więc patosu i ekstazy. O wartości dzieła decyduje doskonałość rzemiosła kompozytorskiego (stanowiło to pewną reakcję na postulaty [[Dadaizm|dada]]), przejrzysta i zwarta forma (częste nawiązania do barokowej [[Fuga (muzyka)|fugi]], do [[Forma sonatowa|klasycznej formy sonatowej]]). Charakterystyczne dla utworów neoklasycznych są czytelne i różnorodne związki z muzyką wcześniejszych okresów: od tytułów (symfonie, sonaty), poprzez techniki (zwłaszcza kontrapunktyczne) po naśladownictwo dawnych stylów (pastisze). Orkiestrowe utwory są powściągliwe kolorystycznie (w opozycji do
''W latach dwudziestych Strawiński wielokrotnie podkreślał, że pod pojęciem neoklascyzmu rozumie przywracanie sztuce takich wartości jak mistrzostwo i doskonałość. Zwracał uwagę na potrzebę powrotu do tradycyjnego rozumienia piękna, w połączeniu z prawdą i dobrem, lecz realizowanego nowoczesnymi środkami. Praca kompozytora opierać się miała na znajomości materiału, opanowaniu technik oraz twórczej pracy intelektu. Słuchacz miał czerpać przyjemność z odkrywania w utworze ładu i porządku, podziwiać pomysłowość kompozytora (...): utwór miał się przede wszystkim podobać i budzić uznanie, a nie poruszać lub wstrząsać''<ref name="DG"/> (co postulowali w tym czasie ekspresjoniści).
Za początek tego kierunku przyjmuje się powstanie ''Pulcinelli'' (1919) [[Igor Strawinski|Strawinskiego]], zaś za umowny koniec - premierę jego opery ''Żywot rozpustnika'' (1951). Do przedstawicieli nurtu należeli: [[Igor Strawinski]], [[Béla Bartók|Bela Bartok]], [[Paul Hindemith]], [[
W literaturze anglosaskiej terminu ''neoclassical'' używa się również w odniesieniu do odwołujących się do muzyki poważnej stylów [[Rock progresywny|rocka progresywnego]] i [[dark wave]]. Nie mają one jednak wiele wspólnego z neoklasycyzmem w opisanym powyżej sensie.
| |||