Wymowa [{{IPA|ji}}] w pozycji po samogłosce jest powszechna w językach słowiańskich – por. polskie ''zbroi'' [{{IPA|zbrɔji}}]. Jednakże na piśmie opozycja I - JI (Ї) występuje wyłącznie w językach czeskim, słowackim i ukraińskim, natomiast języki polski, białoruski i rosyjski do oznaczenia obu dźwięków [{{IPA|i}}] i [{{IPA|ji}}] używają tego samego znaku I (И).
W starej (XIX-XX w.) pisowni zachodnioukraińskiej litera Ї mogła występować również po spółgłosce, zastępując wówczas teoretyczny dwuznak ЬІ i oznaczając ''i zmiękczające''.<ref>{{cytuj stronę|url=http://izbornyk.org.ua/ukrmova/um17.htm|tytuł=Желехівка|język=uk|data dostępu=2016-01-12}}</ref>. W dialektach zachodnioukraińskich występowała wówczas bowiem fonetyczna różnica między ''i zmiękczającym'' (pochodzącym głównie z dawnych ''ě'', ''e'') a ''i niezmiękczającym'' (pochodzącym z dawnego ''o''), które oznaczano literą І.<ref>{{cytuj stronę|url=http://gazeta.ua/articles/istoriya-movi/_ak-sto-rokiv-tomu-mova-obyednala-shid-i-zahid/483379|tytuł=Як сто років тому мова об'єднала схід і захід|język=uk|data dostępu=2016-01-12}}</ref> Ponieważ na wschodzie Ukrainy opozycja ta wówczas już nie występowała, kompromisowa ortografia z [[1928]] r. wykluczyła takie zastosowanie litery Ї. Na skutek upowszechniania normy ogólnonarodowej, obecnie rozróżnienie to jest w zaniku również na Ukrainie Zachodniej.<ref>[[:uk:Українська_фонетика|Українська_фонетика]]</ref>
