Kontratenor: Różnice pomiędzy wersjami

 

Ze względu na pracę krtani technika śpiewania głosem kontratenorowym przypomina śpiewanie [[falset]]em – dynamiczne spektrum krtani zostaje ograniczone poprzez częściowe jej domknięcie, emisja głosu odbywa się bez wzmocnienia rezonatorem piersiowym, przy zmniejszonej elastyczności krtani. Zasadnicze różnice polegają na tym, że głos kontratenora, podobnie jak to się odbywa przy emisji naturalnego głosu klasycznego, ulega silnemu wzmocnieniu i udźwięcznieniu w rejonie obszarów twarzoczaszki (twarde podniebienie, zatoki). Dziś śpiewacy operujący tą techniką wykonują partie przeznaczone dla [[kastrat]]ów, którzy byli popularni zwłaszcza w epoce baroku. Należy jednak zaznaczyć, że głos kontratenora jest zasadniczo odmienny od głosu kobiecego (mniejszy wolumen i mniejsze nasycenie alikwotowe) i tym bardziej od większych głosów należących niegdyś do kastratów.

 

Słynnymi kontratenorami są: [[Philippe Jaroussky]], [[David Daniels]], [[Andreas Scholl]], [[Paul Esswood]], [[David James]], [[Klaus Nomi]] (właśc. Klaus Sperber), [[Vitas]] (właśc. Witalij Władasowicz Graczew). Z polskich kontratenorów największe uznanie zdobyli [[Artur Stefanowicz]]{{fakt|data=2017-06}}, Piotr Łykowski{{fakt|data=2017-06}}, [[Jacek Laszczkowski]]{{fakt|data=2017-06}} i [[Dariusz Paradowski]]{{fakt|data=2017-06}} – ostatni jednoznacznie utożsamiany z naturalnym sopranem{{fakt|data=2017-06}}.