Wersja z 19:24, 6 mar 2018 edytuj Kerim44 (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 290 664 edycje →‎Tajny współpracownik SB: drobne merytoryczne ← poprzednia edycja		Wersja z 19:40, 6 mar 2018 edytuj anuluj edycję Kerim44 (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 290 664 edycje →‎Tajny współpracownik SB: drobne merytoryczne Znacznik: VisualEditor: przełączono następna edycja →
Linia 18: Po wytypowaniu kandydata na TW przystępowano do jego „opracowania”, czyli zbierania informacji o kandydacie pozwalających na wybór metody werbunku. Efektem tej fazy był raport funkcjonariusza o zgodę na werbunek. Zawierał on dane osobowe kandydata, jego charakterystykę, cel pozyskania, taktykę werbunku, miejsce werbunku oraz sposób postępowania w razie niepowodzenia{{odn\|Ruzikowski\|2004\|s=9}}. Sam werbunek był kolejną fazą pozyskania tajnego współpracownika. Jeśli decydowano się na „postawę patriotyczną” lub, jak to później określano „odpowiedzialność obywatelską”, to w tle bardzo rzadko występowała bezinteresowna pomoc organom bezpieczeństwa. Znacznie częściej „grano” na względach ambicjonalnych, animozjach środowiskowych, ludzką niechęć czy wręcz zawiść. W ten sposób na początku lat osiemdziesiątych XX w pozyskano ponad 80% tajnych współpracowników{{odn\|Ruzikowski\|2004\|s=910}}. Inną metodą werbunku było „zainteresowanie materialne”, czyli wynagrodzenie finansowe, „załatwienie” deficytowych towarów, umożliwienie wyjazdów zagranicznym, przyspieszenie otrzymania mieszkania czy awansu zawodowego{{odn\|Ruzikowski\|2004\|s=10}}. Do zasadniczych metod należy zaliczyć też sposób na materiałach obciążających, dowodach przestępstwa lub informacjach kompromitujących{{odn\|Ruzikowski\|2004\|s=10}}. {{odn\|Ruzikowski\|2004\|s=10}}. Namacalnym efektem udanego werbunku było zazwyczaj podpisanie przez tajnego współpracownika zobowiązania do współpracy. Lakoniczny dokument podpisywany był imieniem i nazwiskiem oraz wybranym przez siebie pseudonimem{{odn\|Ruzikowski\|2004\|s=10}}. == Tajny współpracownik WSW ==

Tajny współpracownik: Różnice pomiędzy wersjami