CSD Municipal: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 120:
Do roku [[1955]] najwyższym piłkarzem w historii klubu był napastnik Carlos „Pepino” Toledo, który w ogromnym stopniu przyczynił się do zdobycia przez klub czterech tytułów mistrza kraju (ostatni w sezonie 1954/55 – ostatnim przed zakończeniem kariery). Toledo był pierwszym piłkarzem znanym w całej Gwatemali, podporą [[Reprezentacja Gwatemali w piłce nożnej mężczyzn|reprezentacji narodowej]]. W swojej karierze zdobył dla '''Municipal''' 129 bramek (4 miejsce w historii klubu). Później także był związany z klubem, ale już jako trener.
W końcu lat 50. pojawił się w futbolu nowy wielki klub, [[
=== Lata siedemdziesiąte ===
Począwszy od roku [[1973]] '''Municipal''', prowadzony przez [[urugwaj]]skiego szkoleniowca Rubéna Amorína, sięgnął po największe sukcesy w swoich dziejach. Amorín, mając pod swoją pieczą grupę takich piłkarzy jak obrońca Alberto López Oliva, pomocnicy Benjamín Monterroso i Emilio Mitrovich, oraz napastnik Julio César Anderson (który był najlepszym w historii klubu strzelcem do roku 2000, kiedy to przegonił go Juan Carlos Plata), sięgnął w roku [[1974]] po pierwszy sukces międzynarodowy – [[Copa Interclubes UNCAF|Copa Fraternidad]], a zaraz potem, w tym samym roku po jeszcze większe osiągnięcie – [[Liga Mistrzów CONCACAF|Puchar Mistrzów CONCACAF]] (jako pierwszy klub gwatemalski). Dzięki temu ''Rojos'' otrzymali szansę gry o miano najlepszej ekipy klubowej obu Ameryk – [[Copa Interamericana]]. Przeciwnikiem był zdobywca [[Copa Libertadores]] słynny [[Argentyna|argentyński]] klub [[Club Atlético Independiente|Independiente]] [[Avellaneda (Buenos Aires)|Buenos Aires]]. W pierwszym meczu na własnym na stadionie ''Estadio Mateo Flores'' goście wygrali dzięki bramce [[Ricardo Bochini]]ego. W [[Buenos Aires]] doszło do sensacji, gdyż w normalnym czasie, dzięki zdobytej w 50 minucie bramce urodzonego w Argentynie Mitrovicha, '''Municpial''' wygrał 1:0 doprowadzając do dogrywki, która nie przyniosła jednak rozstrzygnięcia i doszło do rzutów karnych. Po tym, jak Andersson trafił w poprzeczkę a strzał Monterroso obronił bramkarz rywali, Independietne wygrał karne w stosunku 4:2.
=== Lata osiemdziesiąte ===
Linia 131:
Z sezonu na sezon klub spisywał się coraz lepiej, aż w roku [[1987]] po 11 latach posuchy klub znów został mistrzem Gwatemali. Ojcem sukcesu był argentyński trener (niegdyś znakomity piłkarz) [[Miguel Ángel Brindisi]]. W tym czasie '''Municipal''' triumfował w lidze trzy razy z rzędu (dwa razy pod wodzą Brindisiego, a trzeci raz – Waltera Ormeño). Na następny sezon trzeba było poczekać do sezonu 1991/92, kiedy to zespół sięgnął po najwyższe krajowe trofeum pod wodzą nowego trenera Rubéna Amorína.
W sezonie 1993/94 '''Municipal''' zdobył swój piąty mistrzowski tytuł w ostatnich siedmiu latach. Tym razem drużynę prowadził argentyński trener Horacio Cordero. W roku [[1995]] klub był blisko kolejnego zwycięstwa w [[
Po roku [[2000]] zreformowano ligę dzieląc ją na dwa turnieje – ''Apertura'' i ''Clausura''. Odtąd co roku Gwatemala miała dwóch mistrzów. Po zdobyciu czterech tytułów mistrza największy rywal klubu '''Municipal''', klub '''Comunicaciones''', został klubem z największą liczba tytułów mistrz Gwatemali. Jednak seria zdobytych po reformie tytułów mistrza kraju przesunęła na pozycję lidera tej klasyfikacji klub '''Municipal'''. Z ostatnich 15 mistrzostw klub '''Municipal''' wygrał 10.
| |||