Magnus Eriksson: Różnice pomiędzy wersjami

|1. od = [[1319]]

|1. do = [[1364]]

|2. od = [[1319]]

|data urodzenia = [[1316]]

|data śmierci = [[1374]]

'''Magnus Eriksson''', '''Magnus II Smek''' (ur. [[1316]], zm. [[1374]]) – [[władcy Szwecji|król Szwecji]] 1319-13641319–1364, [[władcy Norwegii|król Norwegii]] 1319-13431319–1343 (faktycznie rządził do 1355) (jako '''Magnus VII'''), z dynastii [[Folkungowie|Folkungów]], syn szwedzkiego księcia [[Eryk Magnusson|Eryka Magnussona]] i Ingeborgi, córki [[Haakon V Długonogi|Haakona V]], króla Norwegii.

W wieku lat trzech odziedziczył tron norweski, a w kilka miesięcy później szlachta szwedzka wybrała go swoim królem. Do szesnastego roku życia krajami rządziły nominalnie jego babka, królowa- wdowa Jadwiga (szw.: Helvig av Holstein) i matka Ingeborga, ale w rzeczywistości magnaci.

W 1332 zmarł [[władcy Danii|król Danii]] [[Krzysztof II]], który roztrwonił swoje dobra. Skorzystał na tym Magnus i za ogromną sumę w srebrze zakupił [[Skania|Skanię]] i [[Blekinge]]. Nie przyniosło mu to popularności, bowiem dla konieczności spłaty długów drastycznie podniósł podatki.

W 1334 ożenił się z Blanką, córką hrabiego Jana de Namur i Marii d’Artois, wnuczki [[władcy Francji|króla Francji]] [[Ludwik VIII Lew|Ludwika VIII]], która urodziła syna [[Haakon VI Magnusson|Haakona]]. W 1343 dziecko zostało wyznaczone na następcę Magnusa na tronie norweskim, aczkolwiek do pełnoletnościjego pełnoletniości nadal władał ojciec, który w 1355 roku planował wysłanie statku (lub statków) celem ratowania żyjących jeszcze wikingów grenlandzkich, ale (nie wiadomo, czy wyprawa taka doszła do skutku){{odn|Jones|1997|s=292}}.

Faworytem Magnusa był jego młody krewniak Bengt Algotson, którego uczynił księciem [[Finlandia|Finlandii]] i [[Halland]]u oraz wicekrólem Skanii. Wywołało to niezadowolenie magnatów, którzy w porozumieniu z Kościołem postanowili króla usunąć, a w jego miejsce władcą mianowali starszego, królewskiego syna [[Eryk XII Magnusson|Eryka XII]]. Podwójne rządy nie trwały jednak długo, bo w 1359 Eryk zmarł wraz z najbliższą rodziną, prawdopodobnie na [[dżuma|dżumę]]{{odn|Jones|1997|s=296}}.

W 1360 Dania w szybkiej kampanii odzyskała Skanię. Niezadowoleni panowie szwedzcy porozumieli się z synem [[książętawładcy Meklemburgii|księcia Meklemburgii]], [[Albrecht Meklemburski|Albrechtem]], zaoferowali mu koronę, szybko (1363) obalili Magnusa i w lutym 1364 r. formalnie wybrali Albrechta królem Szwecji. Magnus do końca życia mieszkał w Norwegii. Utonął w bliżej nieznanych okolicznościach.