Masada: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
jeszcze takie językowe
no i ten odsyłacz, bo istotny
Linia 28:
[[Plik:Masada01.jpg|thumb|left|250px|Gołębnik]]
Początki istnienia twierdzy sięgają okresu rządów [[Machabeusze|dynastii hasmonejskiej]]. W 40 roku p.n.e. w Masadzie schronił się [[Herod Wielki|Herod]] uciekając przed [[Królestwo Partów|Partami]]. Od tego czasu upodobał sobie to miejsce i według relacji [[Józef Flawiusz|Józefa Flawiusza]], jako król Judei od 37 r. p.n.e. udoskonalił jeszcze jego obronność, wznosząc mury i wieże obronne oraz budując zbiorniki na wodę i magazyny na zapasy, co umożliwiało stawianie czoła oblężeniu przez długi czas i czyniło twierdzę prawie niemożliwą do zdobycia<ref>{{Cytuj książkę | autor = Zespół miesięcznika Mówią Wieki | tytuł = Pierwsi chrześcijanie. Jedwabny szlak (33-138 n.e.) | wydawca = Hachette | miejsce = Warszawa | data = 2005 | seria = Ilustrowana Historia Świata | strony = 19 | isbn = 83-7184-792-0 | tom = XII}}</ref>.
{{Osobny artykuł|Oblężenie Masady}}
 
Od 6 roku n.e. twierdza służyła jako rzymska strażnica graniczna. W roku 66 n.e. w czasie [[wojna żydowska (66–73)|wojny żydowskiej]] Masadę zajęli [[zeloci]]. W roku 73 n.e. była ona jednym z trzech ostatnich punktów oporu przeciw [[Starożytny Rzym|Rzymianom]]. Oblężenia twierdzy podjął się [[Flawiusz Silwa]]. Brało w nim udział 5 tysięcy żołnierzy rzymskich oraz 9 tysięcy niewolników i jeńców, wykorzystywanych głównie do prac ziemnych. Dzięki nim usypano skarpę, po której rozpoczęto szturm fortecy przy pomocy wieży oblężniczej. Na czele broniących się zelotów stał [[Eleazar ben Jair]]. Sytuację wewnątrz twierdzy w czasie oblężenia znana jest z relacji Józefa Flawiusza, choć nie wiadomo, na ile jego opis odpowiada prawdzie. Kiedy dostrzeżono bezcelowość dalszej obrony, zgodzono się na propozycję zbiorowego samobójstwa wysuniętą przez ben Jaira. Każdy mężczyzna zabił żonę i dzieci, następnie wylosowano dziesięciu zelotów, którzy zabili pozostałych mężczyzn, z tych wybrano jednego, który zabił pozostałych i wreszcie popełnił samobójstwo. Pozostawiono nietknięte zapasy żywności, aby Rzymianie wiedzieli, że nie wzięli twierdzy głodem. Flawiusz podaje liczbę 960 obrońców, którzy odebrali sobie życie. Ocalały dwie kobiety z pięciorgiem dzieci, ukryte w kanale. Po zdobyciu Masady przez jakiś czas znajdował się w niej rzymski posterunek. Potem przebywali w niej bizantyjscy mnisi (pozostały po nich szczątki kaplicy). Zostali wyniszczeni przez najazd perski lub arabski. Od VII wieku Masada nie była zasiedlona.