Wybory parlamentarne w Polsce w 1935 roku: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy
Lowdown (dyskusja | edycje)
frekwencja
Linia 8:
Liczbę posłów zmniejszono do 208, senatorów zaś do 96, z czego 1/3 miała być wyznaczana przez prezydenta.
 
Głosowanie zostało zbojkotowane przez partie nastawione opozycyjnie wobec rządzącej sanacji (centrolewicę, komunistów, Stronnictwo Narodowe i chadecję), w wyniku czego frekwencja wyniosła 46,6% i była najniższa w historii [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. Najmniej osób głosowało w woj. krakowskim i Warszawie (29.4%), najwięcej - tradycyjnie - na Śląsku i Kresach Południowo-Wschodnich (Tarnopol). Na terenach Polski centralnej wiele głosów, które przypuszczalnie padły na opozycję, zostało unieważnionych.
 
Oficjalne dane o frekwencji poddał w wątpliwość „[[Warszawski Dziennik Narodowy]]”, który po wyliczeniu liczby osób biorących w wyborach (we wszystkich okręgach oddano łącznie 11 347 105, zaś jako że każdy wyborca oddawał dwa głosy, oznaczało to, że w wyborach wzięło udział 5 673 552 osób), stwierdził że frekwencja wyniosła 35%<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Jakie są dane urzędowe o frekwencji? | czasopismo = [[Warszawski Dziennik Narodowy]] | wolumin = Nr 106B | strony = 3 | data = 10 września 1935 | url = http://ebuw.uw.edu.pl/publication/104867}}</ref>.
 
Wybory zakończyły się zwycięstwem obozu [[sanacja|sanacji]], która zdobyła 180 mandatów w sejmie, uzyskując tym samym większość konstytucyjną. Z drugiej strony, warto zaznaczyć, że wśród reprezentantów [[Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem|BBWR]] znaleźli się najczęściej ci, dla których pierwotnie nie przewidziano mandatu (ok. 130 posłów). 74 kandydatów uznawanych za „pewnych” do sejmu się nie dostało.