Filip Dimitrow: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
dr |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Bot poprawia linki wewnętrzne i wykonuje drobne zmiany typograficzne i techniczne. |
||
Linia 8:
|od = 8 listopada 1991
|do = 30 grudnia 1992
|poprzednik = [[
|następca = [[Luben Berow]]
|2 funkcja = [[Związek Sił Demokratycznych|Przewodniczący SDS]]
Linia 29:
Po utworzeniu [[Związek Sił Demokratycznych|Związku Sił Demokratycznych]] został członkiem krajowej rady koordynacyjnej, organu kierowniczego SDS. W grudniu 1990 wyszło na jaw, że przewodniczący tego gremium, [[Petyr Beron]], przez ponad dwadzieścia lat był współpracownikiem tajnych służb bezpieczeństwa. Pod naciskiem prezydenta [[Żelu Żelew]]a złożył dymisję, a na jego następcę wybrano Filipa Dimitrowa, który poprowadził partię do zwycięstwa w [[Wybory parlamentarne w Bułgarii w 1991 roku|pierwszych wolnych wyborach parlamentarnych]] w październiku 1991. Następnie Filip Dimitrow stanął na czele nowego rządu. Był pierwszym w historii kraju [[Premierzy Bułgarii|premierem]] z opozycyjną przeszłością, w którego gabinecie nie było ani jednego dawnego działacza partii komunistycznej.
Powołany przez niego [[Rząd Filipa Dimitrowa|rząd]] kontynuował zainicjowane przez [[Rząd Dimityra Popowa|gabinet Dimityra Popowa]] reformy demokratyzujące Bułgarię, m.in. reformę finansową, zmieniającą [[Gospodarka planowa|gospodarkę centralnie planowaną]] na [[wolny rynek|wolnorynkową]] (ministrem finansów ponownie został [[Iwan Kostow]]). Ponadto wprowadził ustawę przywracającą dawnym właścicielom ziemie przywłaszczone przez reżim komunistyczny oraz rozpoczął proces [[prywatyzacja|prywatyzacji]] przedsiębiorstw sektora publicznego. Był pierwszym, który złożył projekt ustawy o
Rząd przetrwał ponad rok. W drugiej połowie 1992 Filipa Dimitrowa zaczął otwarcie krytykować [[Prezydenci Bułgarii|prezydent]] Żeliu Żelewa, który zarzucił mu utrzymywanie status quo w służbach mundurowych, głównie w policji, gdzie ciągle pracowało wielu dawnych członków aparatu represyjnego. Wkrótce gabinet stracił także poparcie [[Ruch na rzecz Praw i Wolności|Ruchu na rzecz Praw i Wolności]], reprezentującego w parlamencie mniejszość turecką. 30 grudnia 1992 głosami posłów głównie tej partii oraz postkomunistycznej [[Bułgarska Partia Socjalistyczna|Bułgarskiej Partii Socjalistycznej]] uchwalono [[wotum nieufności]] dla premiera i jego ministrów<ref>{{Cytuj stronę|url=http://web.archive.org/web/20120301060457/http://www.ariasking.com/files/DemOrange.pdf|tytuł=''Orange People: A Brief History of Transnational Liberation Networks in East Central Europe''|autor=Fredo Arias-King|data dostępu=20 września 2010|język=en|opublikowany=ariasking.com}}</ref>. Na czele nowego gabinetu stanął popierany przez prezydenta bezpartyjny ekonomista [[Luben Berow]].
|