Filip Dimitrow: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
dr
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
m Bot poprawia linki wewnętrzne i wykonuje drobne zmiany typograficzne i techniczne.
Linia 8:
|od = 8 listopada 1991
|do = 30 grudnia 1992
|poprzednik = [[Dimityr Popow (prawnik)|Dimityr Popow]]
|następca = [[Luben Berow]]
|2 funkcja = [[Związek Sił Demokratycznych|Przewodniczący SDS]]
Linia 29:
Po utworzeniu [[Związek Sił Demokratycznych|Związku Sił Demokratycznych]] został członkiem krajowej rady koordynacyjnej, organu kierowniczego SDS. W grudniu 1990 wyszło na jaw, że przewodniczący tego gremium, [[Petyr Beron]], przez ponad dwadzieścia lat był współpracownikiem tajnych służb bezpieczeństwa. Pod naciskiem prezydenta [[Żelu Żelew]]a złożył dymisję, a na jego następcę wybrano Filipa Dimitrowa, który poprowadził partię do zwycięstwa w [[Wybory parlamentarne w Bułgarii w 1991 roku|pierwszych wolnych wyborach parlamentarnych]] w październiku 1991. Następnie Filip Dimitrow stanął na czele nowego rządu. Był pierwszym w historii kraju [[Premierzy Bułgarii|premierem]] z opozycyjną przeszłością, w którego gabinecie nie było ani jednego dawnego działacza partii komunistycznej.
 
Powołany przez niego [[Rząd Filipa Dimitrowa|rząd]] kontynuował zainicjowane przez [[Rząd Dimityra Popowa|gabinet Dimityra Popowa]] reformy demokratyzujące Bułgarię, m.in. reformę finansową, zmieniającą [[Gospodarka planowa|gospodarkę centralnie planowaną]] na [[wolny rynek|wolnorynkową]] (ministrem finansów ponownie został [[Iwan Kostow]]). Ponadto wprowadził ustawę przywracającą dawnym właścicielom ziemie przywłaszczone przez reżim komunistyczny oraz rozpoczął proces [[prywatyzacja|prywatyzacji]] przedsiębiorstw sektora publicznego. Był pierwszym, który złożył projekt ustawy o "dekomunizacji„dekomunizacji sfery państwowej"państwowej”<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.rfi.fr/actupl/articles/091/article_1722.asp|tytuł=''Lustracja w krajach Europy Wschodniej''|autor=Agnieszka Kumor|opublikowany=rfi.fr|data=12 lipca 2007|data dostępu=20 września 2010}}</ref>. W polityce zagranicznej Filip Dimitrow obrał, w sposób bardziej zdecydowany niż jego poprzednik, kierunek prozachodni. Jednym z najczęściej przywoływanych osiągnięć rządu z tego okresu jest fakt, że Bułgaria jako pierwszy kraj zaakceptowała niepodległość [[Macedonia|Macedonii]], z którą stosunki w przeszłości nie zawsze układały się poprawnie. Jednak tak radykalna zmiana wizji politycznej była związana ze wzrostem nakładów finansowych na przebudowywaną administrację, co doprowadziło do zaciągnięcia przez Bułgarię [[Dług (ekonomia)|długu]] w [[Międzynarodowy Fundusz Walutowy|Międzynarodowym Funduszu Walutowym]]<ref>{{Cytuj stronę|url=https://edit.britannica.com/getEditableToc?tocId=253985|tytuł=''Bulgaria's transition''|opublikowany=britannica.com|data dostępu=20 września 2010|język=en}}</ref>.
 
Rząd przetrwał ponad rok. W drugiej połowie 1992 Filipa Dimitrowa zaczął otwarcie krytykować [[Prezydenci Bułgarii|prezydent]] Żeliu Żelewa, który zarzucił mu utrzymywanie status quo w służbach mundurowych, głównie w policji, gdzie ciągle pracowało wielu dawnych członków aparatu represyjnego. Wkrótce gabinet stracił także poparcie [[Ruch na rzecz Praw i Wolności|Ruchu na rzecz Praw i Wolności]], reprezentującego w parlamencie mniejszość turecką. 30 grudnia 1992 głosami posłów głównie tej partii oraz postkomunistycznej [[Bułgarska Partia Socjalistyczna|Bułgarskiej Partii Socjalistycznej]] uchwalono [[wotum nieufności]] dla premiera i jego ministrów<ref>{{Cytuj stronę|url=http://web.archive.org/web/20120301060457/http://www.ariasking.com/files/DemOrange.pdf|tytuł=''Orange People: A Brief History of Transnational Liberation Networks in East Central Europe''|autor=Fredo Arias-King|data dostępu=20 września 2010|język=en|opublikowany=ariasking.com}}</ref>. Na czele nowego gabinetu stanął popierany przez prezydenta bezpartyjny ekonomista [[Luben Berow]].