Fowizm: Różnice pomiędzy wersjami

Ponieważ świat widzialny jawi się jako barwny, [[Historia malarstwa|malarstwo]] od wieków posługuje się kolorem właściwym naturze rzeczy. Fowizm jako kierunek istniał bardzo krótko, rozwijał się w latach 1905–1908, a więc w czasie, gdy secesja osiągnęła pełnię. Nie należy jednak do typowych zjawisk tego stylu, lecz jest początkiem rewolucji, która dokonała się w sztuce w XX wieku. Jak każda zasada i ta musiała zostać złamana w burzliwym okresie [[modernizm (sztuka)|modernizmu]]. Choć już [[Paul Gauguin]] w niektórych swoich obrazach operował barwą dość swobodnie, prawdziwa burza kolorów rozpętała się na początku XX wieku. Rozwijający się [[Ekspresjonizm (sztuka)|ekspresjonizm]], akcentujący poryw malarski, wyrażał się m.in. w szokujących zestawieniach kolorystycznych. Fowizm to właściwie odłam ekspresjonizmu, który jednak nie posiada płaszczyzny dramaturgicznej i intelektualnej. Ta beztroska wyraża się już w samej nazwie ruchu, pochodzącej od francuskiego rzeczownika ''les fauves'', oznaczającego "dzikie„dzikie zwierzęta"zwierzęta”. Słowem tym francuski dziennikarz Louis Vauxcelles określił grupę artystów, którzy wystawiali swoje prace na Salonie Jesiennym w 1905 roku.

"Przywódcą„Przywódcą fowistów"fowistów” nazywano [[Henri Matisse|Henri Matisse'a]], który na swoich obrazach zestawiał czyste kolory, często pozbawiając je ich związków z rzeczywistością. Jego silnie uproszczone, dziś powiedzielibyśmy – "komiksowe"„komiksowe”, płótna są tak naprawdę plamami wyrazistych kolorów (jak np. w "Tańcu"„Tańcu” z 1910).

Maurice de Vlaminck i [[André Derain]] stosowali mniejsze pociągnięcia kontrastujących barw, budujących absurdalny świat, w którym trawa jest czerwona, a góry purpurowe. Obydwaj chętnie przedstawiali świat miasta ("Most„Most w Chatou"Chatou” de Vlamincka – 1906, "Katedra„Katedra Św. Pawła"Pawła” Deraina z tego samego roku). Również [[Raoul Dufy]] ożywiał malowane przez siebie krajobrazy, jednak raczej wyostrzając kolory niż je zamieniając – jego płótna przypominają dziecięce kolorowanki (np. "Kasyno„Kasyno w Nicei"Nicei” z 1927). [[Kees van Dongen]] malował portrety w stylu przypominającym Matissa, ożywiając je chętnie ostrymi czerwieniami.