Dawidgródek: Różnice pomiędzy wersjami

Po odzyskaniu niepodległości i wojnie polsko-bolszewickiej miasteczko znajdowało się w składzie II Rzeczypospolitej. Leżało zaledwie 30 km od polskiej granicy z ZSRR. W okresie międzywojennym na terenie [[Ordynacja rodowa|ordynacji]] Dawidgródeckiej książąt [[Radziwiłłowie herbu Trąby|Radziwiłłów]] z Mankiewicz organizowano największe w Polsce i ówczesnej Europie polowania na [[Dzik euroazjatycki|dziki]] z zastosowaniem tzw. czerty (forma [[Naganka|nagonki]] z udziałem 800-1000 naganiaczy). Podczas pamiętnych łowów w 1931 roku ten sposób polowania dał [[Pokot (polowanie)|pokot]] 72 dzików<ref>Marek Żukow-Karczewski, ''Polowania w dawnej Polsce'', „AURA”, nr 12/1990 r.</ref>. Do 17 września 1939 miasto znajdowało się w ówczesnym [[powiat stoliński|pow. stolińskim]] w dawnym [[województwo poleskie|województwie poleskim]] i stanowiło [[garnizon]] macierzysty [[Batalion KOP „Dawidgródek”|Batalionu KOP „Dawidgródek”]]. W 1939 włączone w składzie [[Białoruska Socjalistyczna Republika Radziecka|Białoruskiej SRR]] jako siedziba [[Rejon dawidgródecki|rejonu]]. W 1941 roku miasto opanowali Niemcy, którzy wywieźli z niego, a następnie zamordowali prawie wszystkich miejscowych Żydów. W 1944 roku miejscowość została zagarnięta ponownie przez Armię Czerwoną.