Konstanty Felicjan Szaniawski: Różnice pomiędzy wersjami

Studiował w [[Uniwersytet Jagielloński|Akademii Krakowskiej]], gdzie w [[1698]] r. uzyskał stopień doktora obojga praw.

Zwolennik króla [[August II Mocny|Augusta II]] i panowania Sasów w Polsce. Był członkiem [[konfederacja sandomierska 1704|konfederacji sandomierskiej 1704 roku]]<ref> Actum In Castro Sandomiriensi Sabbatho Ante Festvm Sanctorum Viti et Modesti martyrum proximo, Anno Domini millesimo sptingentesimo quarto, [b.n.s.].</ref>. Pod wpływem biskupa Szaniawskiego August II odwołał swoją [[abdykacja|abdykację]] w [[1709]]. W [[1717]] roku został wyznaczony senatorem rezydentem<ref>Volumina Legum, t. VI, Petersburg 1860, s. 150.</ref>.

W trosce o poziom wykształcenia duchowieństwa założył i uposażył w [[1726]] r. [[Wyższe Seminarium Duchowne w Kielcach|Wyższe Seminarium Duchowne]] w [[Kielce|Kielcach]], oraz [[Seminarium duchowne|seminarium]] w [[Kraków|Krakowie]] na [[Stradom (Kraków)|Stradomiu]] w [[1732]] r. powierzając jego prowadzenie [[Misjonarze|Misjonarzom]]. Rozbudował seminarium zamkowe. W zamku biskupów krakowskich w [[Lipowiec (zamek)|Lipowcu]] urządził dom poprawczy dla księży. Dla ubogich studentów w [[Łuków|Łukowie]] ufundował Collegium Szaniavianum. Był współfundatorem kościoła [[Pijarzy|pijarów]].

Staraniem biskupa w latach [[1724]]-[[1728]] odnowiono zniszczony i spalony przez Szwedów w [[1702]] r. [[Zamek Królewski na Wawelu]]. W [[1720]] r. ogłosił list pasterski, który następnie pełnił rolę podręcznika pastoralnego. W [[1725]] r. ogłosił [[edykt]] przeciw innowiercom oraz ''Idea vitae sacerdotalis'' czyli podręcznik [[ascetyzm|ascezy]] dla kleru.