Działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Popups: Przywrócenie wersji autora MalarzBOT z dnia 2018-04-05 22:04:00 |
m Użycie słowa powstanie to nienadużycie z historycznego punktu widzenia. W przypadku walk w latach 1944 - 1956 nie można mówić o o powstaniu - tyko o zbrojnym oporze. To nie było zorganizowana, skoordynowane wystąpienie na terenie całości lub części kraju. Opór żołnierzy wyklętych miał charakter regionalny i nie był skoordynowany. Użycie słowa powstanie wprowadza czytelnika w błąd i jest dużym nadużyciem. zwłaszcza w odniesieniu do przednich polskich powstań, które dotyczyły dużych, wydażeń. |
||
Linia 52:
[[Plik:Kazimierz Kamieński – list gończy.JPG|thumb|230px|List gończy za Kazimierzem Kamieńskim (błędnie wydrukowane nazwisko) wystawiony przez wojewódzkiego komendanta MO w Białymstoku około 1950 roku]]
[[Plik:Prisons for political prisoners in communist Poland 1944-1956.png|thumb|290px|Miejsca osadzenia więźniów politycznych w Polsce Ludowej 1944-1956]]
Po przekroczeniu przez [[Armia Czerwona|Armię Czerwoną]] w styczniu 1944 granic [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]], w odpowiedzi na aresztowania przez [[NKWD]] i [[Smiersz]] żołnierzy i urzędników [[Polskie Państwo Podziemne|Polskiego Państwa Podziemnego]], ujawniających się w czasie [[Akcja „Burza”|Akcji „Burza”]], miały miejsce zbrojne wystąpienia części polskiej ludności i oddziałów [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]], skierowane przeciw sowieckim siłom okupacyjnym (Armii Czerwonej i formacjom NKWD), zaś od lipca 1944 również przeciw komunistycznej władzy, narzucanej przez [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] w postaci [[Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego|PKWN]] i organizowanej przez niego administracji na zachód od [[Linia Curzona|Linii Curzona]]{{odn|Dziurok|Gałęzowski|Kamiński|Musiał|2011|s=216}}. Na terenach na wschód od Linii Curzona, wcielonych do ZSRR w konsekwencji ustaleń [[Konferencja teherańska|konferencji w Teheranie]] wystąpienia te zostały dosyć szybko stłumione, jednak ostatecznie opór ten został zdławiony dopiero w 1953 roku (rozbicie resztek oddziału „Olecha” w 1953 roku{{r|PW}}). Opór polskiego podziemia na ziemiach zajętych przez ZSRR szacuje się na blisko 3500 zabitych w walce i blisko 25 tysięcy aresztowanych i internowanych{{odn|Dziurok|Gałęzowski|Kamiński|Musiał|2011|s=265}}.
| |||