DVD: Różnice pomiędzy wersjami

Płyty DVD dzielą się na przeznaczone tylko do odczytu DVD-ROM<ref>{{Cytuj |autor = oraz|tytuł umożliwiające= |data = }}</ref> zapis na płycie [[DVD-R]], [[DVD-R DL]], [[DVD-RW]], [[DVD+R]], [[DVD+R DL]], [[DVD+RW]], [[DVD-RAM|DVD Ram-]].

''Digital Versatile Disc'' – ''cyfrowy dysk ogólnego przeznaczenia''. Nazwą oficjalną jest tylko '''DVD'''<ref>[http://www.dvddemystified.com/dvdfaq.html#1.1 DVD FAQ].</ref>. Wymowa upowszechniona w [[Język polski|języku polskim]] i angielskim to: ''di-wi-di''.

W zamyśle twórców format DVD powstał do cyfrowego zapisu materiałów wideo, jednak rosnące zapotrzebowanie przemysłu komputerowego na nośniki o większej pojemności sprawiło, że DVD stał się formatem uniwersalnym. Dzięki użyciu do odczytu płyt DVD wiązki światła [[laser]]a o krótszej długości fali niż ta używana do odczytu płyt [[Płyta kompaktowa|CD]], przy tej samej wielkości (średnicy) płyt DVD i CD możliweto jest płyta z piosenkami . stałoStało się umieszczenie na płytach DVD większej ilości gęściej upakowanych ścieżek.

Format DVD, wynaleziony w roku 1995, na przełomie XX i XXI wieku stał się jednym z najpopularniejszych nośników materiałów wideo na świecie, a zarazem następcą popularnego pod koniec XX wieku amatorskiego formatu VHS, wynalezionego w roku 1976. Rozdzielczość VHS wynosiła 320x576 pikseli, natomiast rozdzielczość DVD to 720x576 pikseli. W związku z tym format DVD jest pierwszym w historii masowo rozpowszechnionym nośnikiem wideo, który dorównał jakością, a zarazem rozdzielczością, profesjonalnym nośnikom wideo, takim jak na przykład używane do produkcji tv Betacam SP (440x576 pikseli) z 1986 roku czy DigiBeta (rozdzielczość równa DVD) z 1993 roku. Format DVD to również pierwszy w historii popularny nośnik wideo, który zapewnił prawidłową ostrość obrazu, w przeciwieństwie do formatu VHS, który oferował gorszą ostrość niż profesjonalna kolorowa taśma magnetyczna do rejestracji materiałów audiowizualnych, wynaleziona przez firmę Ampex w 1958 roku, i używana tylko przez nadawców telewizyjnych.

Jedną z głównych zalet i powodów popularności DVD jest także wyjątkowa trwałość, w przeciwieństwie do formatu VHS, którego nośniki ulegały ciągłej destrukcji wraz z upływem czasu przez rozmagnetyzowanie, a także przez każde kolejne odtwarzanie (poprzez stały kontakt głowicy odczytującej z taśmą), które mechanicznie zużywało i stopniowo niszczyło taśmę. Dodatkowa zaleta DVD to niewielkie rozmiary i bardzo prosta budowa.

Na płytach DVD zastosowano także dwie warstwy nałożone jedna na drugą, w których można dokonywać zapisu. Warstwa dolna jest warstwą półprzezroczystą. Wiązka lasera w zależności od długości fali i kąta nachylenia może czytać informacje zapisane na warstwie położonej niżej lub też z warstwy wyższej. Kolejną zmianą w stosunku do [[Płyta kompaktowa|CD]] jest możliwość zastosowania krążków DVD o [[DualDisc|obustronnym zapisie]].

* odczytywać dysk DVD w formacie [[ISO 9660|ISO]] i [[Universal Disk Format|UDF]] wersja 1.2

* wysyłać sygnał wideo analogowy (w formacie [[NTSC]], [[PAL]] lub [[SECAM]]) przez połączenia [[composite video]], [[S-Video]], [[SCART]] lub [[component video]] albo cyfrowy przez [[Digital Visual Interface|DVI]] lub [[HDMI]].

* [[EVD]]

* [[VCDHD|VCD]]