Ekspresjonizm (architektura): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
int.
lit.
Linia 6:
Dla architektury ekspresjonizmu charakterystyczne było silne podkreślanie kierunku pionowego lub poziomego, tworzenie dynamicznych form w celu wywołania wrażenia strzelistości, nowoczesności, czy ''prędkości'' w jakiej budynek funkcjonuje. Plastyczne formy czerpano z natury jak również nawiązywano do elementów [[Architektura gotycka|gotyckich]].
 
Ruch ekspresjonistyczny rozwijał się przede wszystkim w [[Niemcy|Niemczech]], osiągając ponadto pewne znaczenie w [[Holandia|Holandii]] i krajach [[Europa Środkowa|Europy Środkowej]]. Główną organizację ekspresjonistów stanowił krąg korespondencyjny ''[[Die GlāserneGläserne Kette]]'' ([[Język niemiecki|niem.]] „Szklany łańcuch”), zawiązany w [[1919]] roku przez członków rady artystów skupionych wokół [[Bruno Taut|Brunona Tauta]]. Listy były publikowane przez Tauta pod pseudonimami. Idee ekspresjonistów były silnie [[utopia|utopijne]] i [[anarchizm|anarchistyczne]], wiązały się z wiarą w siłę sprawczą architektury ''szklanych domów'' i [[rewolucja|rewolucji]]. Głównym motywem architektonicznym miała stać się ''korona miasta'' – rodzaj wielkiego centrum kultury. Miasta miały zaś zostać zastąpione luźnymi osiedlami, których mieszkańcy mieli być ściśle związani z naturą.
 
Ekspresjonizm uwidocznił się głównie w tzw. stylu opływowym zwanym też stylem dynamicznym w [[Lata 20. XX wieku|latach 20. XX wieku]], nawiązujący do kształtów nowoczesnych [[samochód|samochodów]], [[samolot]]ów, a zwłaszcza [[transatlantyk (statek)|transatlantyków]].